Να είσαι και να έχεις...

Βλέποντας το «?tre et avoir» , εκπληκτικό παρεπιμπτόντως, χάζευα τα τοπία της ορεινής Γαλλίας. Θυμήθηκα ταξείδι με πούλμαν, φίσκα από άγνωστους, στα δικά μου μάτια, ανθρώπους. Διαδρομή: Νίκαια-Παρίσι. 18 ώρες δρόμος με μια διανυκτέρευση στην πόλη Τουρ...δεν είχα πάρει μαζί ούτε φωτογραφική, ούτε κρατούσα σημειώσεις. Δεν το θελα αυτό το ταξείδι. Λες και με είχαν απαγάγει οι εξωγήινοι και με έκλείσαν σε ναυλωμένο πούλμαν... Είχα θυμώσει με τον εαυτό μου που αφέθηκα να γίνομαι ο τουρίστας που τον ξεμπαρκάρουν μπρος από το Πύργο του Άιφελ για να έχει την καλύτερη λήψη κορνιζαρισμένη αργότερα με περηφάνια στο σαλονάκι του. Ένοιωθα πολύ μόνη για να μπορούσα να χαρώ το ο,τιδήποτε. Μπορεί και μαλακία, μπορεί και να ήθελα να μη θυμάμαι με τέτοιο τρόπο τη Γαλλία. Με αγνώστους και σιωπή. Και ξέρεις καλά πως κάποια μέρη, ίσως και κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου, συνηθίζεις να τα φορτώνεις με τόση προσδοκία και λαχτάρα, που δεν θα είσαι ποτέ έτοιμος να αντικρύσεις το λίγο της υπόθεσης. Το τηλέφωνο του νυχτόσπιτου είχε βαρεθεί να με ακούει να κλαψουρίζω σαν 12χρόνο. Ελάχιστα πράματα αναπολώ από εκείνο το κολοσσιαίο και μοναχικό μου ταξείδι. Τα τοπία μού φαινόντουσαν τόσο ελληνικά που θαρρείς και ήμουνα στην Ε75 για Λαμία. Ίδια βλάστηση, ίδια χρώματα. Η μόνη διαφορά ήταν πως δεν έβλεπα στύλους και καλώδια της ΔΕΗ. Όπως και να το κάνουμε, αυτό με φόρτωνε με κιλά νοσταλγίας. Τα μικρά στις μπροστινές θέσεις παίζανε χαρτιά και τσακωνόντουσαν. Συλλογιζόμουν τρελλά πράματα εκείνες τις μέρες στη Γαλλία. Το πώς καταφέρνεις να ξεπερνάς έναν έρωτα, κοιτώντας τα βρώμικα νερά του Σηκουάνα- να πέσω ή όχι;-, το πώς είναι να σε καταπίνει η μοναξιά σε μέρος όπου τα χαμόγελα χαίρουν τυπικότητας κι αδιαφορίας, το πώς μπορείς να ξεφύγεις από τους εξωγήινους, να κάνεις ώτο-στοπ, να περάσεις τα σύνορα με Ιταλία, να χωθείς σε μια νταλίκα, μετά να μπεις λαθραίος επιβάτης στη γραμμή Ανκόνα-Πάτρα και από κει με το Κτελ βουρ για το νυχτόσπιτο. Κοινώς φρίκαρα...Έφτιαχνα πατέντες επιβίωσης και κράταγα συνεχώς γρανίτες φράουλα. Από αντίδραση, έκλεβα καρτ-ποστάλ από τουριστικομάγαζα στη Μονμάρτρη και όταν ο Δ. ζήτησε το τηλέφωνό μου, του δωσα λάθος νούμερο. Το μόνο που θυμάμαι έντονα είναι να κοιτώ το δρόμο από το ξενοδοχείο στη Νίκαια και να παρατηρώ κάποιον μανάβη με τί τάξη τοποθετεί τις ντομάτες του. Έγινε η ροή των πραγμάτων ένα παχύρευστο υγρό. Παρακαλούσα να μείνω στο παράθυρο για πάντα. Να χαζεύω τον άγνωστο παππούλη να γυαλίζει με φιλοτιμία τις ντομάτες και τα αγγουράκια Βρυξελλών.