"μέσα μου κρύβω κεραυνούς"

Ήταν από κείνες τις μέρες που χεις την ανάγκη να διασχίσεις την Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας. Να μπλεχτείς με τις παλάμες των άλλων ανθρώπων. Να αναδυθείς απ' τον σταθμό της Ομόνοιας. Συνειρμικά πάντα, η Ομόνοια μου θυμίζει ένα αφιέρωμα στο Γιώργο Ιωάννου. Πρέπει να αγάπησε πολύ αυτήν την πλατεία. Για μένα πάλι η Ομόνοια είναι το πηγάδι όλων των πεινασμένων φυλών. Και δεν εννοώ με το πεινασμένους μόνο τους φτωχούς...Αν προσέξεις φάτσες καθώς περνάς τους δρόμους, θα δεις πρόσωπα σκαμμένα, ταλαιπωρημένα. Ξάφνου εμφανίζονται και κάποιοι τύποι κουστουμαρισμένοι και κοριτσάκια με όλα τα μπιχλιμπίδια της Κηφισιάς πάνω τους που χωρίς να σου χουν κάνει τίποτα, τους αντιπαθείς. Τί δουλειά έχει εδώ η χαζοχλιδή, όταν ξέρεις πως όλα τα μπετά γύρω από την πλατεία, έχουν δει τόση πίκρα και τόση βρωμιά; Θα δεις λοιπόν κι εσύ την τυφλή κοπελίτσα που επιτακτικά σε παρακαλά να αγοράσεις χαρτομάντιλα, θα δεις τα περιοδικά με τις τσόντες να κρέμονται ασυστόλως από το περίπτερο. Θα αρχίσεις την ανάβαση πλάι στα μεγάλα και ωραία κτήρια. Ξεχνάς ποιόν και τί στεγάζουν. Χώνεσαι στην Στοά του Βιβλίου. Τα φυλλάδια με τις επικείμενες εκδηλώσεις και ομιλίες. Άραγες, ποιοι άνθρωποι να παίρνουν μέρος σε αυτές τις συνεστιάσεις; Εμένα όλοι οι φίλοι μου τ' απογέματα είτε θα δουλεύουν είτε θα πίνουνε καφέ είτε θα φιλιούνται. Τα ταξί ανεβοκατεβάζουν τις σημαίες τους. Κάτω απ' τις αφίσες γεύεσαι τις μελλοντικές σου θύμησες. Τσιγάρα, κομμάτια βενζίνης, κάποιος ψήνει κάστανα στην Ιπποκράτους. Χώνεσαι στον καινούργιο Παπασωτηρίου. Αγγίζεις τα βιβλία. Θα μπορούσες να σουν και κατάσκοπος με τέτοια μανία που σε πιάνει να τ' αγγίξεις όλα. Μια σελίδα της Τριανταφύλλου γίνεται λεπίδα και σου ματώνει το δάχτυλο. Λες: "Αυτό θα πάρω" Αχ! Τα σημάδια... Στο ταμείο την τιμητική τους έχουν τα μικρά βιβλιαράκια. 1000 τρόποι για να πεις το Σ' αγαπώ, Πώς να αποκτήσεις θετική ενέργεια, Χαμογέλα όλη μέρα... Η Β. κοιτάζει τα βιβλία σου με σηκωμένο φρύδι. "Ιστορίες Απόγνωσης" και "O Υπόγειος Ουρανός". "Α, καλά", μουρμουρίζει και σου χώνει στα μούτρα το Χαμογέλα όλη μέρα. Της σκας δυο φιλιά και φεύγεις. Γλυκά κατεβαίνεις τις κυλιόμενες κι ακυρώνεις το εισιτήριο της επιστροφής. Στο τρένο βάζεις τα ακουστικά ενώ πέφτεις με λαιμαργία στα νέα σου αποκτήματα. Πόρτες ανοιγοκλείνουν. Στον Άγιο-Ελευθέριο βλέπεις μια ξεχασμένη επιγραφή σ' ένα μπαλκόνι: "Μαθήματα Χημείας και Φυσικής για Δέσμες". Μακάρι αυτό το τρένο να ήταν η σκούπα του Χάρι Πότερ και να πέταγε ψηλά. Πιο ψηλά από τα κτήρια του ΚΚΕ στον Περισσό, πιο ψηλά από την Τιθόρα, πιο ψηλά από τα έντομα του Καλατράβα. Κάποιος έρχεται, κάθεται δίπλα σου και σε προσγειώνει απότομα. Μυρίζει λιβάνι. Τί αγαλλίαση! Υπάρχουν ακόμα τέτοιες μυρωδιές.