Content

Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2005

Οι άγγελοι του Τσάρλι

(ή αλλιώς αυτόματη γραφή)
Δυο μάτια κλαίνε κι οδηγούν στην εθνική με θολωμένα τζάμια. Τα χέρια τρικυμία και μια Θεοδωρίδου να ολοκληρώνει το καψούρικο ντεκόρ. Το μεγαλείο δικό της. Η ανάγκη να εκδηλωθεί μπροστά του μεγάλη, οι προσπάθειες πολλές, αλλά τ' αποτέλεσμα αόρατο. Κι εκείνος έκλαιγε το προηγούμενο βράδυ. Δεύτερη φορά που τον έβλεπε να κλαίει έτσι. Μα από πότε οι άντρες ρίχνουν τόσο τον εγωισμό τους και οι γυναίκες έχουν πρόβλημα εκδηλωτικότητας; Γιατί μόνο μπροστά στις φίλες τους ξεχειλίζουν τα δάκρυα και μουλιάζουν τα ρίμελ; Όχι, να μην πλαντάξεις και μπροστά του, αλλά πόσο καιρό μπορείς να έχεις τον άλλον σ' ανασφάλεια μην και σε θεωρήσει δεδομένη; Η ζωή είναι σκληρή εκεί έξω. Το Cosmo girl δε ταιριάζει σε όλα τα girls. Μακάρι κι εγώ να ήμουν και να χαμε τις τακτικές καταχωρημένες αλφαβητικά σε ροζ ντοσιεδάκια. Αλλά δε βγαίνει σε όλους το άθλημα. Κάποτε, στον Ελευθερουδάκη στο Μοναστηράκι, μου παν ότι δεν ξέρω να λέω καλά τα ψέματα. Από αντίδραση και μόνο αγόρασα το "Τριάντα και κάτi"...
Πίσω στην εθνική. Τα μάτια ηρέμησαν κάπως. Λέμε μαλακίες. Ρε συ, πότε θα πάμε στη Βάσω Χατζή; Άμα χωρίσετε πάντως για να σ' ανεβάσω, θα κλείσω τραπέζι στο Μάλαμα. Γελά και ξεχνιέται. "Είμαστε πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον.". Σκέψεις ξημέρωμα σαββάτου, στην επιστροφή από το Ρένο. Πολύ μακριά. Οι καινούργιες γενιές είναι πιο όμορφες, πιο έξυπνες αλλά ξέρουν καλά πως το χειρότερο θα έρχεται. Εμείς μεγαλώσαμε με μια Αμερική ιλουστρασιόν στο πλάι. Η Κέλυ και ο Ντίλαν, η Μπρέντα και ο Μπράντον ήταν τα πρότυπα. Ένα στέκι κάπου στο Μπέβερλυ Χιλλς με έναν άψογο μαγαζάτορα να λύνει τα ψυχολογικά μας. Ύστερα βέβαια από τις παρτούζες που γινόντουσαν μπρος στα αθώα μας ματάκια, απογοητευτήκαμε, συνθλίψαμε όλες τις προσδοκίες μας όταν συνειδητοποιήσαμε πως ιλλουστρατιον είναι απλά μια βιτρίνα της πιο σκοτεινής ντόπας. Δεν έχουμε συνέλθει όλοι από το σοκ της απογοήτευσης. Κάποιοι λένε πως αυτό είναι παρατεταμένη εφηβεία. Αγχωνόμαστε, φοβόμαστε κι όλο λέμε "εντάξει, θα περάσει". Μα ξέρουμε πως είμαστε πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. Και οι προσπάθειες για να μικρύνουμε την απόσταση πέφτουν στο κενό. Βολευτήκαμε να γκρινιάζουμε μες στη μοναξιά μας. Γίναμε παράξενοι, ανίκανοι για συγκατοίκηση. Η πίστη στο Θεό, λένε, μπορεί να σώσει. Μερικοί όντως πιστεύουν και ζωγραφίζουν χριστιανικά αποσπάσματα μπας και χτίσουν μιαν εικόνα αξιοπρεπή και σεμνή. Δεν αρκεί η πίστη. Πρέπει να αρχίσεις και να πράττεις όπως έκαναν αυτοί που πιστεύεις. Όχι μόνο να προσεύχεσαι, αλλά να φέρεσαι χριστιανικά. Ελάχιστους είδα να μπλέκουν πραγματικά το Λόγο με την Πράξη. Άλλοι από εμάς, αρχίσανε να διαβάζουν από τα έντεκά τους ποίηση. Λίγο το ψώνιο, λίγο η ανάγκη για αναγνώριση. Μπλεχτήκαμε στα πλοκάμια των μεγάλων εννοιών και των λέξεων. Δε παίζαμε μπάλα μην και ταράξουμε την ησυχία των χαλικιών. Ψιλά γράμματα αλλά βλέπω τώρα πόσο εύκολα σπάνε οι αρτηρίες. Και άλλοι το ρίξαν στα σκυλάδικα από τα δεκαπέντε τους. Στενός κορσές, διχτυωτά καλσόν, τακούνια, γαρύφαλλα και βουρ για την πίστα. Καλά κάνανε. Νομίζω είναι οι πιο συνειδητοποιημένοι. Είδαν ίσως κάτι πίσω από τα φώτα που τους ξενέρωσε, αλλά συμβιβάστηκαν μαζί του γιατί, είπαμε, η ζωή είναι σκληρή, οι επιλογές λίγες και σημασία έχει να περνάς καλά και να πατάς επί πτωμάτων για ν' ανέβεις, γιατί αλλιώς το παιχνίδι δε θα σου κάτσει.
Γι αυτό, αφήστε μας κι εμάς τους απροσάρμοστους στο ψάξιμο και θα τη βρούμε τη λύση. Θα ανακαλύψουμε κάτω από όλα τα πτυχία, κάτω από όλες τις ψευτογκλαμουράτες αφίσες, μιαν αλήθεια για να μας χωρά. Έτσι;

7 σπόροι:

Λακης Φουρουκλας says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2005 2:40:00 μ.μ. είπε...

auto to keimeno mou thimise ligo ta prwta vivlia tis sotis triantafillou: enaerio treno sto stillwell kai alfabet city. kalogrammeno opws panta, metadidei eukola tis eikones pou thelei na metadwsei

nonplayer says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2005 3:07:00 μ.μ. είπε...

Ήρθα εξαιτίας αυτού που είπες στο ποστάκι του Στρήτ Σπίριτ: Καλύτερα να ξύνεις παγόβουνο για να βρεις τη φωτιά, παρά να ανάβεις σπίρτα που σβήνουν αμέσως.
Σίγουρα έχω κάνει τη δική μου ανάγνωση-ερμηνεία της ατάκας, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ. Συμπυκνώνει όλο αυτό το χορό της πίστης στην αναζήτηση αντί για την καταφυγή σε επιδέσμους...
Όσο για το ποστ εδώ, δεν το πολυκατάλαβα, αλλά μου άρεσε η γραφή! Τα ξαναλέμε!

drskafidas says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2005 3:43:00 μ.μ. είπε...

τι γυρευουμε εμεις μεσα στη νυχτα των άλλων???

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005 12:11:00 π.μ. είπε...

#αδαή, μου έδωσες ιδέα για τις επόμενες αγορές βιβλίων.:)
#μαίανδρε, αυτό εννοούσα κι εγώ αλλά το είπες πιο περίπλοκα και με θάμπωσες.:ρ
Για τη γενιά του 90 προσπάθησα να μιλήσω, αλλά η αυτόματη γραφή αλλού με πήγε μάλλον...
#ντόκτορ, τώρα εγώ δεν πολυκαταλαβαίνω τί εννοείτε...για εξηγείστε...;)
*Το "Σώσε με" είναι ελληνική ταινία του Στράτου Τζίτζη...
(άμα θα πας στο Ρένο, να μου πεις πώς σου φάνηκε :ρ).

xryc agripnia says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005 12:55:00 π.μ. είπε...

Μαλλον θα απογοητευτεις παπαρουνα μου γιατι τα δυο αυτα βιβλια αλλα και το "μερες που εμοιαζαν με μανταρινι",ειναι εξαντλημενα εδω και χρονια.

(αν επιμενεις ομως μπορει να βρουμε τη λυση με φωτοτυπιες)

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005 6:35:00 μ.μ. είπε...

δεν επιμένω εννοείτε...!
Πέρα από το χρόνο που θα αναλωθεί για να βγάλεις φωτοτυπίες ολόκληρο βιβλίο, αν δε κάνω λάθος μένεις Θεσ. και θα χρειαστεί να μπλεχτείς με τα ταχυδρομεία, που πάει να πει διπλή ταλαιπωρία!
Σ'ευχαριστώ πολύ που το σκέφτηκες πάντως!:)

Alkyoni says:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006 9:24:00 π.μ. είπε...

Γι αυτό, αφήστε μας κι εμάς τους απροσάρμοστους στο ψάξιμο και θα τη βρούμε τη λύση. Θα ανακαλύψουμε κάτω από όλα τα πτυχία, κάτω από όλες τις ψευτογκλαμουράτες αφίσες, μιαν αλήθεια για να μας χωρά. Έτσι;
--------------------------
Αληθινό πανέμορφα γραμμένη παράκληση.
Να σαι καλά

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers