Ώρες ώρες θέλω να σου δώσω μια μπουνιά! Να πάψει να είναι τόσο φωτεινό το πρόσωπό σου, και συνεπώς να μη σ' ερωτεύομαι περισσότερο. Τώρα, με τις αρθρώσεις των δακτύλων σε πλήρη αμηχανία, προσπαθώ να φέρω αντίρρηση σε ουσιαστικά, αντωνυμίες και ρήματα. Προσπαθώ να σου επιδείξω εναλλακτικούς τρόπους σύνταξης μιας πρότασης. Να σε καταφέρω να πεις θαμπωμένος: "Μπορεί και να χεις δίκιο!". Η γυναικεία μου ματαιοδοξία στα ύψη. Αντ' αυτού φυσικά αποδεικνύεσαι πιο ψαγμένος, πιο ετοιμόλογος και με καταφέρνω να μουρμουρίζω τσαντισμένα: "Μπορεί εσύ να χεις δίκιο"... Αλλά είπαμε. Οι παράλληλες γραμμές συμπίπτουν κάπου στο άπειρο και όχι κάπου στο δικό μας μικρό παρόν. Προσπαθώ να μην πτοούμαι... Έτσι, όλες αυτές οι ατάκες τύπου:"δεν-είναι-ο-κόσμος-σου-αυτός, είναι-διαφορετικός" μου φαίνονται απλά τραγικά αστείες. Αστείες γιατί για να έχεις γεννηθεί, βρε κουτορνίθι, σ' αυτήν την ζήση, με αυτά τα φεγγάρια, με αυτά τα νερά και με αυτούς τους σκίουρους στα δέντρα πάει να πει πως γι αυτήν την ζήση είσαι φτιαγμένο για να ζήσεις. Και τραγικά γιατί κάποιοι τρέφονται τόσο δυνατά από αυτήν την πεποίθηση που ένα πρωί τους βρίσκουν με ένα ιδιόχειρο σημείωμα να λέει: "Αντίο. Τα φιλιά μου στη μαμά... "
Ε; Ωραία δε μας τα είπα πάλι;
Κατά τ' άλλα,στο νυχτόσπιτο βγάζουμε τα χαλιά, πίνουμε πράσινα τσάγια, κουκουλωνόμαστε με κουβέρτες, βρίζουμε τον διαχειριστή που δε φρόντισε για το πετρέλαιο, και στριφογυρίζουμε στο cd-player το καινούργιο δισκάκι της Ασλανίδου. Ζεστή φωνή. Σε κάποια τραγούδια κάνει τέτοιες παράδοξες παύσεις, που νομίζεις πως σταμάτησε κατά λάθος για να σκεφτεί τους στίχους! Μα αυτό το παράδοξο είναι που κάνει αυτά τα ακούσματα γλυκά και ξεχωριστά. Άρα: με δυο γάτους παρέα, ένα φόρεμα παλιό, και όταν φτάνουμε σε σένα χάνουμε το θέμα... Εκπληκτικοί και οι στίχοι του Γιάννη Γούνα. Στίχοι ικανοί να περιγράψουν ακόμα τις κεραίες και τις κάθετες γραμμές αυτής της πόλης...Μίνιμαλ χροιά:
"Δε πήγα πολύ μακριά.
Πήγα ως το φεγγάρι.
Θέα μαγική.
Κόκκινο Βαθύ."
Θα μπορούσε άραγε να χαρακτηριστεί και ποίηση;
Σ' ένα μελαγχολικό και αθωο βαλσάκι-ανάσα, λοιπόν, το πιάνο του Κορκολή πατάει ένα ντο βαρύ και μπάσο για καληνύχτα...
