Content

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005

Ποιο κρασί στο χώμα να στάξω για να κοιμηθώ


Θέλω να αντιμετωπίσω αυτήν την "αναχώρηση" δυνατά. Να μην σηκώνομαι στα δυό μου πόδια, και το βράδυ να με βρίσκει στα γόνατα.
Ο πιο σκοτεινός άνθρωπος πέρασε απ' τη ζωή μου στα 15, του άρεσε και έμεινε μέχρι πρόσφατα. Ώσπου του τράβηξα το χαλί κάτω απ' τα πόδια. Και μάτωσε. Κι ακόμη ματώνει. Μα το ενοχικό ιώδιο που έχω δε γιατρεύει τις πληγές. Ενοχικό. Όταν άκουσα το "ντριν, ντριν" εκείνο το μεσημέρι, σφίχτηκε η ψυχή μου. Γνώριζε πριν από μένα για μένα. Όχι, πως και με αυτό κατάφερε να με προετοιμάσει καταλλήλως. Είπες ότι δε θύμωσες. Έδειχνες κιλά κατανόησης και μιλούσες για χαλάζια, για κληματαριές και για αφορμές.
Τώρα, μέσα από όλες αυτές τις αγάπες και τα χριστιανικά που έλεγες στον επίλογο με αναφιλητά, ψάχνω να σε βρω. Τις προάλλες έπεσα σε αφιέρωμα στη Λαμπέτη. Ήθελα να στο πω, αλλά κάτι έκανε την ψυχή μου σκουπιδιάρικο. Το άφησα. Και αυτό μαχαιριά είναι. Μα φοβάμαι πως δε θα σωθούν έτσι οι κοινές ζωές. Γι' αυτό πρέπει να κοιτάξω κατάματα αυτόν τον θάνατο. Κι ας το ξέρω πως η συνειδητοποίηση του τί στα κομμάτια έκανα, θα φτάσει σαν βαρίδι στο πάτο 12 φεγγάρια αργότερα. Μη γελιέσαι. Σκοτεινός δεν είναι ο άνθρωπος που καταθλίβεται. Σκοτεινός είναι ο άνθρωπος που κρύβεται και κρύβει. Δε ξέχασα. Δε θέλω να γυρίσω. Ούτε έχω καν τους σφυγμούς για να ανταποδώσω. Αλλά ένα ολόκληρο καλοκαίρι δε αξιώθηκα να βρω μια χαραμάδα. Μια χαραμάδα που όταν θα σκοντάφτω και θα χάνω την αίσθηση της όσφρησης, να μου έρχονται τα καλά που περάσαμε στο νου. Το γκαστόνε στην Ιπποκράτους, ο Χορν, το Μετρό... Που με ελαφρά τη καρδία, δε θα δυσανασχετώ στη κάθε θύμηση. Βαρύναμε, μωρέ. Βάρυνε η ψυχή και καμιά χριστιανοσύνη δε με πείθει πως προσδοκούμε ανάσταση νεκρών.
Ήδη αρχίσανε οι μεγάλες αναχωρήσεις, ο γιατρός περιμένει απλά να επικυρώσει την ώρα θανάτου, κι εγώ δεν έχω τα κότσια να κάτσω να κλάψω. Για τα παραμύθια, για τα κάλαντα που μας μάθαινε και την εξιστόρηση όλων των προϊστορικών βραζιλιάνικων που έβλεπε στην ασπρόμαυρη τηλεόραση στο χωριό, για την τσατσάρα στο κομοδίνο, για το λευκό πλαστικό ποτηράκι, για τα ροζ χαπάκια. Τι θες τώρα;Καληνύχτα.
Μην ψάχνεις για να βγάλεις άκρη.
Δεν έχω σκοπό να ενοχλήσω ξανά.

5 σπόροι:

Λακης Φουρουκλας says:
at: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005 5:36:00 μ.μ. είπε...

Πάντα πρέπει να κοιτάμε το θάνατο κατάμματα, για να βλέπουμε τη ζωή. Οι μικροί θανάτοι είναι που μας κρατούν ζωντανούς

neraida says:
at: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005 9:51:00 μ.μ. είπε...

"Ποιο κρασί στο χώμα να στάξω για να κοιμηθώ"

Μα φυσικά το πιο κόκκινο, αυτό που αντάξια κοκκινίζει όπως εσύ, καλή μου παπαρούνα. Κι ύστερα να κοιμηθείς, πάνω σε όλες αυτές τις κόκκινες αναμνήσεις...

Ήθελα να σου πω ότι γράφεις υπέροχα και σε διαβάζω συχνά. Συνέχισε!

Gypas says:
at: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005 10:50:00 μ.μ. είπε...

Είναι δικά σου τα post ή copy paste (sorry δεν ρωτάω με κακή διάθεση...)

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005 11:23:00 μ.μ. είπε...

# Αν και μόνο αδαής δεν είσαι...Οι "μεγάλοι" θάνατοι, των σωμάτων,σε τί μας κρατάνε;
# Νεράιδα, το πολύ κόκκινο αγριεύει τον ύπνο:)
#Γύπα,αν και ακούγεται κάπως περίεργα,δικά μου είναι τα γραπτά. Πήγα να ισορροπήσω λίγο τις μαυρίλες μου, αλλά δυστυχώς τα γεγονότα με προλάβανε.

Ioulita says:
at: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2005 11:27:00 μ.μ. είπε...

Όλα αυτά τα μικρά που αφήνουν πίσω τους όταν φεύγουν...Η κανάτα με το πλεκτό κάλυμμα, για να μη σκονίζεται το νερό, το κρεβάτι με τις πλεκτές κουβέρτες, η παλιά, γκρίζα, ταλαιπωρημένη βαλίτσα, που δεν πήγε πολλά ταξίδια, ευτυχώς και ούτε πολλά νοσοκομεία, οι κομμένες εικονίτσες από χριστιανικά ημερολόγια και βιβλία, η φωτογραφία της αδερφής μου αφιερωμένη στη γιαγιά, το ψαλίδι που έκοβε, το ρολοϊ που πάντα έδειχνε τον χρόνο λάθος, οι παντόφλες της...κι ένας ήχος, που επανέρχεται συχνά στη μνήμη μου και με αναστατώνει, όσο και μου αρέσει: τα αηδόνια να τραγουδούν το ξημέρωμα, λίγο πριν εκείνη φύγει...Και έφυγε ήρεμη, μετά από όσα πέρασε χωρίς να της αξίζουν...
Μόνο γι'αυτό πονάω τόσο πολύ ακόμα...

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers