"στου λυπήμενους κήπους ανατέλλει"

Κλείνει την τηλεόραση. Νύχτωσε το σπίτι. Μόνο σκιές τριγύρω. Μες στα σκοτάδια ψηλαφεί τους διαδρόμους. Κάπου σκοντάφτει. Τα κόκκαλα τρίζουν καθώς περπατά. Βρίσκει το δωμάτιο. Ανοίγει φως και κοιτάζει στο καθρέφτη. Τα μάτια πάντα αυλακωμένα και τα χείλια δυο σύρματα ενωμένα. Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, θυμάται τη μάνα του με ροδαλά μάγουλα να απλώνει ρούχα στο μπαλκόνι. Πάει καιρός τώρα που ούτε να τον αναγνωρίσει δε μπορεί. "Τα φάρμακα,μάνα,αυτά φταίνε.", παρηγοριέται. "Σήκω, μάνα, κι αύριο έχεις να απλώσεις κι άλλα ρούχα. Σήκω, μάνα, κι άυριο θα πάω να πέσω στο τοίχο με τις τριανταφυλλιές. Σήκω, να βάλεις ιώδιο στα αίματα". Και κλαίει. 20 χρόνια ο πατέρας του θαμένος, ξεσυνήθισε τους θανάτους. Φύλλο το φύλλο, θα ξεσυνηθίσει πάλι.