Content

Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005

Οι ασύμπτωτοι


Όχθες του Σηκουάνα, βραδάκι Κυριακής του Ιούνη. Περπατάμε με βροχή και ψάχνουμε σαν τα λαγωνικά μπαράκι να κάτσουμε. Οι Γάλλοι κλείνονται στα σπίτια τους απ' τις ειδήσεις των οκτώ. Βρίσκουμε ένα μικρό καφέ ανοιχτό. "Les anges". Εκείνο το βράδυ δε θυμάμαι αγγέλους όμως. Με είχε πιάσει πάλι το αίσθημα φυγής. Ένα αίσθημα που σε καταπίνει σαν κινουμένη άμμος. Δεν τολμάς να εκτιμήσεις αυτό που ζεις εκείνη τη στιγμή της ζωής σου από φόβο μην παραδοπιστήσεις στο φευγιό σου. Εκείνος ήταν όμορφο παλικάρι αλλά δεν του πολυέδινα σημασία.
Από κάπου ακουγότανε η Norah Jones στο
"Crazy" . Ψιθύριζα κάτι σκόρπια λόγια από κειμενάκι της Μαλβίνας που είχαν φρακάρει στο μυαλό.
"... χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. [...] Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να τα ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Κι "ωραία", όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη."

Ωραία; Όπως με ήθελα;


-Λοιπόν, μίλα μου για σένα...
Με κάτι τέτοια κομπλάρω απίστευτα. Είναι κάποιες ερωτήσεις που μ' εκνευρίζουν γιατί με κολλάνε στο τοίχο. Αυτή είναι η μια. Η άλλη είναι το περιβόητο: "Τι νέα;"... Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι ότι θα πρέπει να αρχίζω να βγάζω κουνέλια, περιστέρια και μαλάματα από το καπέλο μπας και εντυπωσιαστεί ο άλλος με την πολυτάραχη ζωή μου. Θυμώνω με τον εαυτό μου που δίνει πάντα την ίδια απάντηση: "Ε, τα ίδια μωρέ, όπως τα ξέρεις". Τα εφέ των κλόουν δεν με έπεισαν ποτέ. Πόσο μάλλον για να τα κάνω στους άλλους.
-Τι να σου πω; Τι θες να μάθεις;
-Παίζεις πιάνο έτσι;
Ρωτά λες και τον έκαιγε να μάθει τα κομμάτια που έπαιζα στις εξετάσεις.
Μα τι στο διάολο είχα παίξει; Ένα Bach, ένα Chopin και άλλα δυο. Πάει καιρός...
-Ναι, είμαι απ' τα κορίτσια βιτρίνα. Γαλλικά και πιάνο.
Χαμογελώ σαρδόνια και κατεβάζω τα μάτια. Συστολή ή θέατρο; Αυτός γελά. Του χάλασα τη φαντασίωση μάλλον. Παραβγήκα σεμνή.
Βγάζω τσιγάρο. Slim light. Η τέλεια βιτρίνα έρχεται και ολοκληρώνεται. Αυτός σίγουρα θα νομίζει ότι βγήκε με κυρία απ' το Κολωνάκι.
Πνίγομαι νωχελικά μέσα στο μαρτίνι. Αυτός το παρήγγειλε. Εγώ ήθελα να δοκιμάσω Pernot αλλά εκείνος είχε ήδη χάψει το παραμύθι της σνομπ. Σιγά μην του το άλλαζα..... Η αντιδραστικότητα χτυπάει κόκκινο με κάτι τέτοια. Σκέφτομαι συναυλίες στην Αθήνα. Λες να βρέχει και κει; Έξω πιάνει πάλι να ψιχαλίζει. Τα τζάμια θολώνουν σιγά σιγά και μεις κοιτάμε τους περαστικούς και τους, ίσως απογοητευμένους, τουρίστες. Το night-life των Γάλλων δεν έχει ορθάδικα ανοιχτά όλο το 24ωρο. Κυρίως τις κουρελιασμένες Κυριακές. Και η Monmartre είναι λίγο μακριά. Σου χουν πει ποτέ γιατί η Μονμάρτρη λέγεται έτσι;

-Μίλα μου εσύ για σένα, λέω και κοιτώ τα χέρια του.
Πεύτει τραγούδι.
"Summer Wine" . Αθάνατη Nancy!
- Θέλω να πάρω καινούργιο αμάξι...
-Ναι, ε; Σημαντική πληροφορία.
Γελά. Εγώ σηκώνω φρύδι.
-Έχω βάλει στο μάτι μια Λέξους! Θα σε πηγαίνω βόλτες, αν θες.
Μου κλείνει το μάτι. Πονηρά.
-Α, καλά, μουρμουρώ ανόρεχτα.
Σκύβει προς το μέρος μου.
-Έχεις μαύρα μάτια, σωστά;
Δυο χρόνια πίσω με πήγε αυτή η σκηνή. Παρόμοια. Και τότε έβρεχε. Ήταν Νοέμβρης όμως. Η απάντηση ίδια. Αυθόρμητη. Η κυρία των σαλονιών έσπαγε το τακούνι της.
-Ναι, γύφτισσα!
Άρχισα να γελώ.Δυνατά! Εκείνος τρόμαξε. Καθόλου chic για φλερτ σε Παριζιάνικο ραντεβού.
Κλασσικότατος Jacques Brel απ' το μεγάφωνο:
"Quand on n' a que l'amour" .
Αισθάνομαι ότι είμαστε άλλη μια ιστορία απ' το Coffee & Cigarettes και απλά μας κόψανε στο μοντάζ. Κάτι θα πάνε για χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών.
Με πιάνω να κοιτώ τον σερβιτόρο. Κοιτά κι αυτός.
Τονώνω το ηθικό μου.
-Πολύ θα γούσταρα να ακούσω τώρα μια Μοσχολιού, συνεχίζω ονειροπαρμένα και κάπως χαζά...
Δε μιλά... Καταπίνει την εικόνα μου μέσα στο "Τηνιακό" να τραγουδώ ρεμπέτικα.
Άρχισα να βαριέμαι. Δεν έχει πλάκα πια το παιχνίδι.
-Φεύγουμε σιγά-σιγά;
Μια Nina Simone αρχίζει να γρατζουνά τους τοίχους με το
"Feeling good" . Βγαίνω απ' το μαγαζάκι με τα χέρια στις τσέπες και η υγρασία να μας φράζει τους πόρους.

"...Μισοσίγουρη. Κι "ωραία", όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη."

5 σπόροι:

το θείο τραγί says:
at: Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005 9:54:00 μ.μ. είπε...

Μάλιστα! Μάλιστα! Βλέπω βαδίζουμε με αλματάκια. Μάλιστα. Χαίρομαι. Χαίρομαι.

Λακης Φουρουκλας says:
at: Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005 10:35:00 μ.μ. είπε...

Ωραίο κείμενο. Λίγο νοσταλγικό, λίγο νωχελικό. Γράφει...

PsyxiatroZ says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 23, 2005 11:32:00 μ.μ. είπε...

O.o μου πάτησες όλους του κάλους μαζί... damn...

nikitas says:
at: Κυριακή, Αυγούστου 28, 2005 12:59:00 μ.μ. είπε...

ama kapnizeis ela na kanoume ena tsigaro mazi

nikitas says:
at: Κυριακή, Αυγούστου 28, 2005 1:00:00 μ.μ. είπε...

sorry, kapnizeis, (tora to eida kalitera) (tote ela sigoura gia to tsigaro)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers