Προσπαθώ να συνέλθω. Δεν τολμώ να αγγίξω χαρτί. Φοβάμαι ότι θα με πάρουν τα αίματα. Η αφή με το τετράδιο θα ξαναρχίσει από φθινόπωρο. Θα πιάσω το μολύβι και θ' αρχίσω πάλι τις ακροβασίες. Θέλω να συνέλθω...Εχτές το βράδυ ξύπνησα κατά τα χαράματα απότομα. Σαν να με σκούντηξαν κάτι νταρντάνες σκέψεις στην πλάτη. Ήθελαν, είπαν, να ξαναπιάσω τη κλωστή από εκεί που την είχα αφήσει το προηγούμενο βράδυ...Να με ξεκάνουν δηλαδή!Θαυμάζω τους ανθρώπους που λένε ότι παύουν να ασχολούνται με αυτά που τους πληγώνουν και το εννοούν...
Άραγε να υπάρχουν στ'αλήθεια ή κι αυτό βιτρίνα να ναι;
Ρωτάω,για να τους κλωνοποιήσουμε άμα γίνεται.
Δε θέλω να αποκτήσω χαρακτήρα σκληροπυρηνικού εγωιστή στη ζωή μου. Ούτε θέλω να αγκαλιάσω ξανά έναν από δαύτους. Κι ας λέει ο πατήρ Πορφύριος ότι πρέπει να αγαπάς πρώτος...Όλα αυτά είναι ιδεώδη...Αμφιβάλλω αν κάποια ψυχή Αγίου είναι περύφανη που πέρασε από τούτη την καριόλλα τη ζωή. ..Συγγνώμη,παππούλη, αλλά στο συγκεκριμένο κύμα που πνίγομαι, θρησκεία είναι ό,τι μπορείς να πιάσεις με τα χέρια. Κι αν δε το αντέχεις, να του μπήξεις τα νύχια. Βγάζουμε συνεχώς τις ρυτίδες μας στον αέρα του Αυγούστου. Λίγα κατακάθια έμειναν απλά.Ύστερα η ρουτίνα, θα μας αγκαλιάσει τρυφερά,θα δώσει δυο φιλιά τσακπίνικα στα μάγουλα και δε θα προλάβουμε να σκεφτούμε ούτε καν αυτά που μας σοκάρουν. Εκτός αν είσαι κι εσύ(είδες τί σου είναι ο β΄ενικός;) από δαύτους που η θλίψη τούς μαστιγώνει τα μάγουλα ανεξαρτήτως φόρτου εργασίας.Γι'αυτούς,καλό μου,δεν έχω απάντηση.
Ακόμη.
11 σπόροι:
at: Κυριακή, Αυγούστου 21, 2005 4:59:00 π.μ. είπε...
"Θαυμάζω τους ανθρώπους που λένε ότι παύουν να ασχολούνται με αυτά που τους πληγώνουν και το εννοούν...
Άραγε να υπάρχουν στ'αλήθεια ή κι αυτό βιτρίνα να ναι;"... Βιτρίνα είναι, εκτός κι αν δεν είναι άνθρωποι. Πέντε το πρωί, πιωμένος, και το κειμενάκι σου μου μίλησε, ψυχή!
at: Κυριακή, Αυγούστου 21, 2005 1:05:00 μ.μ. είπε...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι σκάλες στην φωτό μού θύμισαν τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Τζένοβα.
at: Κυριακή, Αυγούστου 21, 2005 2:05:00 μ.μ. είπε...
Θα μπορούσε να 'ταν κι ο σταθμός του Μετρό στο Σύνταγμα...
Διαλέγεις και παίρνεις. :)
at: Κυριακή, Αυγούστου 21, 2005 3:40:00 μ.μ. είπε...
:PPPppprrrrrrrrrrrrr)
at: Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005 3:26:00 μ.μ. είπε...
Ναί, ξέχασα την μυτούλα, αλλά τουλάχιστον έχω μεγάλη γλώσσα...
at: Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005 5:00:00 μ.μ. είπε...
Καλά το φτιαξα;Μερσι μποκου!!!:ρ
at: Δευτέρα, Αυγούστου 22, 2005 9:48:00 μ.μ. είπε...
Ναί, ναί. Καλά το φτιάξατε. Ποιά από τις τρείς όμως είχε την πρωτοβουλία; Και πόσο σάς δυσκόλεψε. Οι οδηγίες, εννοώ.
at: Τετάρτη, Αυγούστου 24, 2005 1:15:00 μ.μ. είπε...
Οι οδηγίες σας ήταν αναλυτικότατες. Χωρίς αυτές, δε θα μπορούσαμε να αρθρώσουμε ούτε μία πρόταση στα αγαπημένα μας ιτάλικς.
Σας ευχαριστούμε,
η εκπρόσωπος των 3 παπαρούνων.
at: Τετάρτη, Αυγούστου 24, 2005 3:49:00 μ.μ. είπε...
Οπότε μόνο παράπονο μένει που δεν κόβεται ο γαμημένος ο πληθυντικός.
at: Τρίτη, Αυγούστου 30, 2005 11:30:00 μ.μ. είπε...
Δε ξέρω για τους άλλους, αλλά εμένα με βοηθά η ρουτίνα, το γεμάτο προγραμμα, οι ασχολείες.
Τότε αναγνωρίζω πιο εύκολα τα θετικά που μου συμβαίνουν, και δεν κολλάω στα αρνητικά.
Ασε που μερικές φορές εκει που δεν το περιμένεις (όσο στέκεσαι στο φανάρι, ή εκει που σκέφτεσαι ένα πρόβλημα της δουλειάς) ξαφνικά και ω του θαύματος, έρχετε μια ιδέα για κάποια λύση ενός προσωπικού προβλήματος.
Μου έχει συμβεί αρκετές φορές αυτό, αλλά ίσως δεν ισχύει γενικά.
at: Τετάρτη, Αυγούστου 31, 2005 11:06:00 π.μ. είπε...
Ισχύει και για μένα,vista. Η ρουτίνα στα καθημερινά πράγματα είναι σωτήρια. Το μόνο που θα πρέπει να μην ρουτινιάζει είναι οι σχέσεις μας με τους άλλους.
Δημοσίευση σχολίου