Τα πρωινά της Κυριακής, κουβέρτες από σύγνεφα κάθονται πάνω στις κεραίες, χασμουριούνται και δεν πάνε παρακάτω. Κοπάδια παπαρούνων δίπλα στις ράγες. Από το παράθυρο του βαγονιού μπαίνει ο κύριος Νολλ και στροβιλίζεται γύρω από τα καθίσματα με το ριγέ κουστούμι του. Ύστερα σου δίνει ένα φιλί σφυρί και μένεις με τρύπιο μάγουλο. Στα πρωινά της Κυριακής, τα μάτια πλέουν σα μεγάλα νούφαρα. Ήσυχα και άοσμα προσπερνάς κτήρια κι ανθρώπους. Και λυγίζεις σε φιλιά σφυριά. Βάζεις τα κλάματα από μέσα κι όλοι οι λυγμοί ξεφυτρώνουν πάνω στο δέρμα σου. Πράσινα γυαλιά και ξερά αγκάθια τα νέα σου αποκτήματα. Αλλόκοτος κάκτος. Κάτι ανάμεσα σε «Μην αγγίζετε» και «Ποτίστε με!».Τα πρωινά της Κυριακής, καίγονται οι μνήμες που πέρασαν ξώφαλτσα και άλλες μικρές διαθλώνται και σε τυφλώνουν. Ξεκρεμιέται το ανικανοποίητο και το φοράς κατάσαρκα.
Τα πρωινά της Κυριακής ο σταθμός Λιοσίων χάσκει γκρίζος και θλιμμένος. Λεκέδες καφέ στο πάτωμα, χαλασμένα καλοριφέρ κι ένα παιδί να κάνει τράκα τη συμπόνια σου. Μα εσύ, μια κίτρινη έρημος που τσουρουφλίζει η σιωπή. Κι η ρόδα να μαρσάρει.
Και κάπου στην τόση περιπλάνηση σκουντουφλάς σε μια στάλα φράση βάλσαμο: «Για ν’ ασχοληθείς με την Τέχνη, πρέπει να έχεις ρωγμές στην προσωπικότητά σου, για να μπορέσεις να αφήσεις τα πράματα να μπούνε μέσα σου. Πρέπει να κυλιστείς στη λάσπη της πραγματικότητας και στα υγρά που κυλούν στους δρόμους τη νύχτα, για να αντιληφθείς πώς ζει μια πόλη και η ανθρωπότητα γύρω σου.», του Στ. Μάινα.
7 σπόροι:
at: Πέμπτη, Μαρτίου 27, 2008 8:53:00 μ.μ. είπε...
"Ετσι γεννιέται ο έρωτας και η τέχνη ... από μια αιφνίδια ρωγμή στην λογική του σύμπαντος "
αααααααααααανωνύμου
καλό βράδυ!
at: Παρασκευή, Μαρτίου 28, 2008 11:01:00 π.μ. είπε...
Διαβάζω τα ποστ σου και στο μυαλό μου έρχεται ο τίτλος ενός τραγουδιού της Laurie Anderson. "Speechless" λέγεται... Φιλιά.
at: Παρασκευή, Μαρτίου 28, 2008 8:33:00 μ.μ. είπε...
Kουρνιάζω στη φωλιά σου τη ζεστή..ανθοστολίζω τα μαλλιά σου. Σου χαρίζω μια χούφτα γιασεμιά να έχεις όμορφη τη μυρωδιά. ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ
at: Σάββατο, Μαρτίου 29, 2008 9:18:00 π.μ. είπε...
Πήγα χθες στον Ζαννέτο (ξέρεις εσύ) για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια και: α) Όταν ρώτησα το γκαρσόνι πώς του φάνηκε η Παπαρούνα, έμεινε να με κοιτάει σαν ούφο. β) Είναι η με μεγάλη διαφορά πιο ακριβή ταβέρνα της Λευκωσίας...
at: Κυριακή, Απριλίου 06, 2008 12:42:00 μ.μ. είπε...
#ξουψ, αααααααχ!
#εσύ, viva kurt!
#καμελια, μα δεν ειναι άδικο που οι παπαρούνες είναι άοσμες;
#αδαή, η ακρίβεια της ήταν ένας λόγος παραπάνω που θα πρεπε να χει περισσότερα πιάτα καθαρά κυπριακά.... :))
at: Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008 5:56:00 μ.μ. είπε...
σε διαβαζω με μανια
γλυστραω μεσα στα κειμενα σου οπως γλιστρανε οι κυριακες μεσα μου και γλυκαινωμαι...
σε νιωθω πια τοσο δικη μου...
εχεις εναν απιστευτο τροπο
εναν κυνικο ρομαντισμο που με αφηνει εκπληκτη**
τις καλησπερες μου**κοκκινες,σαν τις παπαρουνες.σαν τον ουρανο μου
at: Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008 8:27:00 μ.μ. είπε...
:)
καλησπέρα κι ευχαριστώ:)
πολύ μου αρεσε αυτόν για τον κυνικό ρομαντισμό..
Δημοσίευση σχολίου