Μια μέρα έφτασα κοντά στα όνειρα μου και είδα πως αν εκπληρωθούνε θα τα χάσω και είπα ανάποδα το νήμα μου να πιάσω να το γυρίσω πίσω ως τη γενέτειρα μου.Και εκείνο με έφερε σε μια άγνωστη μου πόλη με λιμουζίνες και πολυκατοικίες, ένα παιδί γελούσε μες τις ακακίες και είχε στον κρόταφο ένα παλιό πιστόλι. Και είπα να πάω πιο βαθιά μες στο μυαλό μου μήπως το νήμα μου εκόπηκε στο δρόμο, μα κάποιο χέρι με ακούμπησε στον ώμο και εγώ του χάρισα το παραμιλητό μου : Είναι η φαντασία μου και η χρόνια απουσία που δεν με αφήνουν τώρα πια να δω τη Λευκωσία; Νιώθεις πως έγινες το κέντρο του πλανήτη, μα την μικρότητα σου αν δεν αναγνωρίσεις το μεγαλείο σου ποτέ δεν θα γνωρίσεις μέσα στα ορθαδικα και το χαζοξενυχτι. Λίγο Λονδίνο, λίγη Αθήνα και Νέα Υόρκη μάσκες κομμάτια κόλλησαν στο πρόσωπο σου, σου κομματιάσανε το πιο βαθύ εγώ σου και έμειναν άκληροι οι πιο κρυφοί σου όρκοι. Πίσω από την απομίμηση και την ακολασία θα έριχνα το βλέμμα μου ξανά στη Λευκωσία. Η ηγεσία και η άρχουσα σου τάξη της Αγγλικουρας και της ασυναρτησίας λάτρεις της πιο μικρής και ανούσιας εξουσίας που δεν μπορεί να σου ευχηθεί και να σου τάξει. Και έμειναν πέντε ιδεολόγοι χορτασμένοι επαναστάτες μα με δίχως επανάσταση να περιμένουν την ολόφωτη ανάσταση με μια λαμπάδα που από χρόνια είναι σβησμένη. Μέσα από το μαρτύριο και την βαθιά θυσία θα μύριζε λεμονανθούς ξανά η Λευκωσία. Μα είμαι ο χειρότερος και από όλους πιο πολύ δεν πρέπει να μιλάω γιατί δεν έμεινα μια πέτρα να φυλάω, σαν τον πατέρα μου, μην την πάρουνε και αυτή. Και καταλιεμαι σε άλλη πόλη αρρωστημένη, που την αρρώστια της την ξέρει πιο καλά, και σε κοιτάω να αλλάζεις από μακριά, ώσπου μια μέρα να γυρίσω.. Αγαπημένη. Α. Ιωαννίδης
0 σπόροι:
Δημοσίευση σχολίου