νόστος στα ματούθκια.

Τοίχος και πράσινη γραμμή. Ως εδώ. Πιο μέσα συρματόπλεγμα και ξένες φάτσες. Το καφέ Μπερλίν ανοιχτό κι ατάραχο χρόνια τώρα. Παράνοια. Να πίνεις καφέ και να θωρείς τα κλεμμένα σύνορα. Απέναντι, αμούστακος φαντάρος προσέχει συμβολικά τα χώματά του. Γκρεμός και ναρκοπέδια. Η παλιά πόλη παραδομένη σε χέρια βασανισμένα. Εγκαταλελειμμένα κτήρια. Πίσω από τα παραθυρόφυλλα, Λιβανέζες χτενίζουν τα μαλλιά τους, βάφουν νύχια κόκκινα κι ετοιμάζονται για βάρδιες. Ενοίκιο και σκόνη. 200 λίρες το δώμα. Εκμετάλλευσις. Κανείς δε νοιάζεται. Σοκάκια επικίνδυνα. Το παλιό μπαρμπέρικο έγινε μαγαζί Κινέζων με χάρτινα φαναράκια σε ελλειπτική κίνηση. Βιτρίνες φτωχές και κίτρινες. Ταμπέλες, ξενικά ονόματα. Άλλοτε, τα δρομάκια φίσκα απο ανάσες με κελαρυστή προφορά. Τώρα κάπου παραριχτό ένα μνημείο. «Λευκωσία, the last divided capital.». Ανατολίτικες μυρωδιές τρυπούνε τις λαμαρίνες και σε προφταίνουν. Κυπραίοι ξενιτεύονται και γυρνάν σα ξεχειλώσει το πορτοφόλι απ’ τα φράγκα. Εκεί που το άδικο γίνεται πηγή πλούτου. Αναρωτιέσαι, αυτός ο τόπος πονά ή ξέχασε; Νόστος 12 χρόνων και δε σε αφήνει να καταπιείς τις αλλαγές. Θυμάσαι τον ήλιο που τσουρούφλιζε τα μπράτσα σου, βαριά κυπριακά κι εσύ να τους μιμείσαι, το κλησάκι του Άη Φώτη στη μεγάλη κατηφόρα, τα: «Οϊ, κόρη!», τη ρίζα του Ιεσσαί που ξεδιψούσε, περηφάνια για το νησί σου, μπλε τετράδια μ’ αυτοκόλλητα «Δεν ξεχνώ», βόλτες στο χωρκό του Καλοπαναώτη κι εκείνη η πίστη πως αυτό που αγαπάς, ποτέ, ποτέ δεν χάνεται.