Κάποια άλλα φεγγάρια, σουλατσάρεις τη περηφάνια σου μιλώντας για μελομακάρονα που δεν ξεκληρίστηκαν και για μωβ άιλαινερ από τα Χόντος. Τώρα πια κοιμάμαι μ’ ένα μωβ τόξο πάνω απ’ το βλέφαρο. Να διώχνει τον Εφιάλτη. Μα οι ύπνοι μου είναι ωρολογιακές βόμβες. Ξυπνάω και νομίζω πως πέρασα πίστα του Σούπερ Μάριο. Σεισμοί κλονίζουν τις ονειροπαγίδες στο ταβάνι, ο Μορφέας γρυλίζει τρομαγμένος, το βάζο σωριάζεται εκκωφαντικά στο πάτωμα κι εγώ μόνη κάτω από ένα δόμα να χάνω ψυχραιμία. Με αλλάζει ετούτο το φυσικό φαινόμενο. Κινούνται οι μέσα μου πλάκες, κατολισθήσεις συναισθημάτων και κιλά σκόνης. Με τσινίζει η ασημαντότητά μου.
Κι αν έπρεπε να χαρακτηρίσω κάπως ετούτες τις μέρες θα λεγα πως είναι μέρες προσμονής κι απώλειάς της. Σα δύναμη που ούτε κερδίζεται αλλά ούτε χάνεται.
"Lilac wine is sweet and heady, like my love.Lilac wine, I feel unsteady, like my love. Listen to me... I cannot see clearly. Isn't that she coming to me nearly here? Lilac wine is sweet and heady, where's my love? Lilac wine, I feel unsteady, where's my love? Listen to me, why is everything so hazy? Isn't that she, or am I just going crazy, dear? Lilac Wine, I feel unready for my love, feel unready for my love." J. B.
6 σπόροι:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 09, 2008 4:03:00 μ.μ. είπε...
μερες αδεσποτες
μερες περισυλλογης
μοναξιας
και
τσακισμενων γελιων
μερες δικες σου
απο ολα
με στεναχωρησε το οτι
''σε τσινιζει
η ασημαντοτητα σου ..''
καλη χρονια
ζωογόνα
xxx
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008 4:00:00 π.μ. είπε...
Ασημαντότητα...
ένα σήμαντρο που ακούγεται από ακαθόριστο σημείο
και ψάχνεις
και ψάχνεις
αλλά δεν εντοπίζεις την πηγή της έντασης του ήχου
κι έπειτα της εικόνας
μιας παράστασης λεχώνας που δακρύζει στην όρασή σου
Ασημαντότητα;
Μάλλον όχι.
Συγκλίνω στην παρατηρητικότητα...
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008 5:52:00 π.μ. είπε...
θα έρθουν καλύτερες μέρες...
θα το δεις...
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008 10:46:00 π.μ. είπε...
Νομίζω οτι αυτό το συναίσθημα της προσμονής και ταυτόχρονης απώλειας είναι ουσιαστικά ένα προαίσθημα γι' αυτό που περιμένεις. Άνοιξε την αγκαλιά σου, κλείσε τα μάτια σου, και πάρε μια βαθιά αναπνοή. Έρχεται.
Φιλιά.
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 10, 2008 10:47:00 π.μ. είπε...
Συγχαρητήρια και για τον Jeff Buckley. Λατρεμένος.
at: Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2008 12:45:00 π.μ. είπε...
#mistati, σου στέλνω οξυγόνο
#ντιμ, δε νομίζω ότι το εγώ μας είναι ακαθόριστο σημείο. Αντιλαμβάνομαι, κυρίως όταν με τσιμπάνε ισχυρές και σεισμικές αφορμές, πόσο μάταιες είναι οι θλίψεις, πόσο ασήμαντο ειναι το εγώ μας που το ντύνουμε με λέξεις για να φανει ομορφότερο.
#βροχοποιέ, καλή χρονιά. Μέρες όμορφες έρχονται, ύστερα φεύγουν, μετά ξανάρχονται. Σαν τα καράβια..
#το ξέρεις πως ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα όταν έβαλα τον Μπάκλευ...;)
Δημοσίευση σχολίου