...Μ’ όλα αυτά θέλω να πω πώς κοιτάζεται κανείς πολύ αλλιώτικα άμα γράφει, βαθύτερα ίσως, απαιτητικότερα. Ξέρω κι εγώ; Συλλογίζομαι τι ωραίο πράμα που είναι η φωνή του ανθρώπου. Ένας ελαφρότατος τόνος και όλα ειπώθηκαν, και το σπουδαιότερο χωρίς να ειπωθούν. Προσπάθησε να το καταλάβεις αυτό όχι από την άποψη της κοινοτοπίας, αλλά από μέσα. Θα βγάλεις ολόκληρη ποιητική.
Κοιτάζω τη ζωή μου σαν ένα χάος ( δε μεταχειρίζομαι τις λέξεις συναισθηματικά αλλά φυσιολογικά). Μπροστά στο άσπρο χαρτί, τούτο και τα άλλα που καταστρέφω κάθε μέρα, το ίδιο ρώτημα παρουσιάζεται: Τί θα πουν όλα αυτά: χειρονομίες, πονοκέφαλοι, υπηρεσίες, υπερπέραν κτλ. Πού δένονται άκρες μέσες μέσα στο άτομο αυτό που σου γράφει τώρα στις 11 το βράδυ σε μια μεγάλη πολιτεία. Χτίζουν τα παλάτια τους, τα σπίτια τους, φυτεύουν τα περιβόλια τους• από κάτω το έδαφος είναι κούφιο, και τ’ ακούει κανείς.
1 σπόροι:
at: Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2008 6:58:00 μ.μ. είπε...
Αρχίζω και πιστεύω πως Μάλαμας και Σεφέρης ταιριάζουν πολύ καλά.Όπως πίστευα πως Μάλαμας και Παπαρούνα ταιριάζουν επίσης.Όχι δεν είναι ίδια τα μεγέθη.Παραπλήσια είναι τα συναισθήματά μου για αυτό το ταίριασμα.Και φταίς εσύ για αυτό.
(αυτό ήταν πληρωμένη απάντηση σε μία παλιότερη συζήτησή μας)
Φιλιά πολλά γλυκιά παπαρούνα
Δημοσίευση σχολίου