"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"
Γιάννης Αγγελάκας
____________________
"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."
Γιώργος Χειμωνάς
____________________
"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"
Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________
"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"
Μάνος Ελευθερίου
8 σπόροι:
at: Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007 12:59:00 π.μ. είπε...
Ο στίχος αυτός της Νικολακοπούλου με κάνει κομμάτια.. Το ποιήμα δεν το ήξερα, με κομμάτιασε κι αυτό. Καλώς σε βρήκα!
at: Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007 1:28:00 π.μ. είπε...
όμορφα!
αφού σας κομματιάσαμε, να μας ξαναπροτιμήσετε.. :Ρ
at: Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007 11:06:00 μ.μ. είπε...
ξαναπεράσω, θα κάνουμε και δωρο ένα σφηνάκι...
όντως ωραίο ποίημα btw ;) !!!
at: Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007 9:05:00 π.μ. είπε...
''Τωρα κλωτσαω φυλλα.
και σε περιμενω το βραδυ .
θα ξαναρθεις με τη Σμυρνη σου καμμενη .....
χτενιζοντας την καπνα απο τα μαλλια σου .
Ξερεις τι θα 'θελα να σου πω ?
Πως ο,τι σου αρεσει , ο,τι αγαπας θα μπορουσα να ειμαι Εγω .
Απλα , δεν προλαβα να γινω.
Πως ο,τι σου εχουν πει διαφοροι οτι μπορουν να κανουν για σενα ,τα μπορω κι Εγω.
Απλα δεν τα σκεφτηκα πρωτος .
Πως οποτε με περιμενες κι αργουσα , κλωτσουσα φυλλα.
Και σ'αγαπουσα ,
ξερα και κιτρινα..''
Οδυσσεας Ιωαννου
for you sweety pretty
xxx
at: Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007 4:36:00 μ.μ. είπε...
#εντάξει. με κομμάτιασες, τάτι. ειχα καιρό να το διαβάσω.
#μπάλιντορ,κάτι σας ξέφυγε στην προταση, πάρτε κι εσείς ένα λικέρ σταφύλι.
at: Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007 11:45:00 π.μ. είπε...
Η φωτογραφία ανέσυρε, σχεδόν αυτόματα, στον αφρό της μνήμης, δυο στίχους από την ''Κίτρινη πόλη'', ζωντανεμένους με τη βαθιά, σαν πηγάδι, φωνή της Χαρούλας: ''[...] ντιβάνι μισερό, στρωσίδι που μυρίζει απ' την κλεισούρα. [...]''... Και: ''[...] Ακόμα μια νύχτα που σε περιμένω, μα πάλι δε θα 'ρθείς. [...]''... Κατά... διαβολική σύμπτωση, δε, οι στίχοι κ' οι νοτισμένες θλίψη νότες τους, συνδιαλέγονται -υπόγεια και συνωμοτικά- με την πικρή ''Αγάπη μου χωρίς ελπίδα'' του Ιωάννου... Άκου να δεις! :-)
Καλημέρες και καλά που-σου-κούδια να 'χουμε! :-)
at: Σάββατο, Οκτωβρίου 27, 2007 12:39:00 μ.μ. είπε...
Σφραγίδα μοναξιάς
Έσφιξα τα μάτια να μη βλέπω πια
- να μη με βλέπουν, αυτοί που τριγυρνούνε
με μια σφραγίδα μοναξιάς στο μέτωπο.
Μα ζωγραφίστηκες εσύ στα βλέφαρά μου
με το χαμόγελο της τελευταίας συγκατάβασης.
Κακά τα ψέματα, δεν επαρκεί η μνήμη.
Γ.Ι.
#σάκη, σημειολογικά και μόνο, έπρεπε να θυμηθείς κάτι από Αρλέτα..;Ρ
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2007 11:40:00 π.μ. είπε...
Τι όμορφο! .. Νομίζω οτι βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον blog να διαβάζω και να ανταλλάσω ιδέες κ σκέψεις! Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου