"στα μικρά τα στοπ, στα απαγορεύεται"

Κατεβαίνω τη 3^η Σεπτεμβρίου εισπνέοντας τις μυρωδιές μελανιών που τρέχουν από το Soul. Αγκαλιά με το περιοδικό περνώ από βιτρίνες ξεχασμένων βιβλιοπωλείων, εκδόσεις του 1934, μόνο 5 ευρώ κοπελιά, πώς χώνεται έτσι σφήνα το ξεθωριασμένο σε μια πόλη που συνεχώς προσπαθεί πείσει για μοντέρνα, μυστήρια πράματα, κι εμένα μού ζητάνε λογότυπα και οικολογικές αφίσες, μα κάτι με πιάνει και τρομάζω. Και βλέπω τις κεραίες στις ταράτσες σα σταυρούς, σα χέρια ανοιχτά, επίκληση βοήθειας γι αυτόν που κείτεται από κάτω. Άλλες φορές πάλι οι ίδιες οι κεραίες μού φαντάζουν απειλή για τα ζουμπουρλούδικα σύγνεφα που ψάχνουν φίλους. Σιχαίνομαι την Πλατεία Βικτωρίας. Κατεβαίνεις στο σταθμό που μοιάζει με το πιο βρώμικο μπάνιο. Ποιος μάγκας σκαρφίστηκε αυτό το θυμωμένο γαλάζιο για πλακάκι; Αφού το θέλανε να θυμίζει λουτρό, ας προσέθεταν πλακάκια με δελφίνια, να ‘βλεπα κι εγώ τις σύριγγες των θλιμμένων παιδιών για φύκια και βότσαλα.
Νύχτες με θέα τη πόλη από ψηλά, τα φώτα των δρόμων μού φαντάζουν σαν οργωμένο χωράφι, κι ας τραγουδά η Β. για πόλη που θα μοιάζει με μεγάλο καράβι. Καράβι την πήρε κι εκείνην πάλι μακριά. Φεύγουν. Όλοι. Κι εγώ που όλο λέω πως θα φύγω, μένω να κοιτάζω τις ρωγμές του γραφείου και να σκέφτομαι γραμματοσειρές.
Arno Pro και Garamond Premium. Ναι, λοιπόν.

(ακουαρέλα της Cathy Nichols)