"and we swallowed the night"

Οι μέρες περνούν με καφέδες και τη ζακέτα στα μπράτσα. Στα μεγάφωνα μπλέκονται τα βροχερά σκυλιά και τα χάρτινα τσίρκα. Μένω να κοιτάζω τα σύγνεφα απ’ το παράθυρο, τρενάροντας σε αόριστο μέλλοντα τα «πρέπει». Η τηλεόραση κλειστή. Δεν αντέχεται η βλακεία. Το νέο μοντέλο των πολιτικών δεν είναι να απαντάνε εύστοχα και με ευκρίνεια στις ερωτήσεις. Όσο πιο ασαφείς, όσο πιο άστοχοι, τόσο το καλύτερο. Έξτρα μπόνους, πως το λένε;

Η ζωή κάποιες φορές με καρφώνει με ενδείξεις πως θα γεράσω μέσα σε αυτό το κίτρινο δωμάτιο με τις αφίσες κολλημένες στο ταβάνι. Τα γόνατά μου κόβονται στη σκέψη πως ούτε κι εσύ δε θα με σώσεις. Πηγάδια τα μάτια και το πρόσωπό μου ένας χάρτης που βγάζει στο αδιέξοδο. Ματαιωμένα οράματα, φιλιά που δε δόθηκαν στη λεωφόρο, τα φχαριστώ που δεν πρόλαβα να πω, όλα σα να με χλευάζουν. Φοράω καλά γοβάκια και κοκκινα κραγιόν, κρύβομαι πίσω από τα γέλια των φίλων για να ξεφύγω μα με κυνηγά εκείνη η σύγκριση με τις ζωές των άλλων. Είναι σα να βγαίνω λίγη. Μπουρδουκλώνομαι και γίνομαι πλυντήριο.

Μετά από απαίσια παραμύθια και σπλάτερ θρίλερ όμως, έρχεται πάλι η ζωή, σαν μπλε νεράιδα με ομπρέλα ασορτί, να με τρομπάρει με προσδοκία. Κατακλυσμός και διαστροφή, σου λέω. Τη μια βλέπω τοίχο μπρος μου, και την άλλη θάλασσα. Γίνομαι κοριτσάκι πέντε ετών στη χαρά μου πάνω. Κοριτσάκι με μπούκλες και φούστα λαμπάντα. Αμέ.

Η Β. με θέλει να εξασκούμαι στο παιχνίδι της χαράς. Χώνεται στο αμάξι και αρχίζει το τραγούδι. Είναι κάποιοι άνθρωποι που στάζει από πάνω τους η ευγνωμοσύνη για τη ζωή, κι εσύ αισθάνεσαι τόσο θρασύς και γελοίος μπρος τους. Κι αν δεν ήταν αυτό το καλοκαίρι-εκσκαφέας θα πίστευα πως πέρασε μόνο ένας χρόνος από τη γέννα μου και that’ s all. Μα τώρα πια:

"Ό,τι ξυπνάει τη δική μου χαρά, ειν' ένα όνειρο σπασμένο στα δύο. Ψηλά με κρατάει στη ζεστή του αγκαλιά, με πετάει ξαφνικά στο σκοτεινό σου ψυγείο."