"...they know this hard street"

Μίλαγες για υπερβολική ευαισθησία μου, ευχόσουν να μην περάσει τα όρια. Περσινός Σεπτέμβρης ήταν που μου υπενθύμιζες τη σκοτεινιά των λέξεών μου, με ταρακούναγες να μην πιάσω πάτο, να ανέβω, να μην σκορπιέμαι με ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Τα θυμάμαι όλα. Τις συμβουλές, τα λόγια, τους καφέδες, τα τηλεφωνήματα. Τώρα δε ξέρω τι να θρηνήσω πιο πολύ. Τους νεκρούς ή τους ζωντανούς αποχωρήσαντες. Τώρα μού ετοιμάζουν εισιτήριο για τη χώρα της απάθειας, εκεί που εξωστρακίζονται οι θυμοί, εκεί που τα μέσα μου θα γίνουν γαλήνια θάλασσα. Τα χέρια μού φτιάχνουν βαλίτσες, τα χέρια μού διπλώνουν τις ζακέτες μου, στριμώχνουν τα ζιβάγκο και στραγγίζουν τα μάτια μου. Τα χέρια μου αποχωρίστηκαν τη θλίψη του υπόλοιπου σώματός μου για να μπορέσω να επιβιώσω. Κι ας πιάνει την καρδιά μου το παράπονο, κι ας με αγγίζει ο φόβος και πέφτω. Κατήργησα τους νόμους φυσικής με το παράπονο που προσπαθεί να φαίνεται δύναμη. Έγινα ουράνιο τόξο πριν την καταιγίδα. Θα ρθεί και κείνος μια μέρα και θα με βρει στο ξύλινο δωμάτιο των γονιών μου απέναντι από τον καθρέφτη με τ' αρώματα της μάνας μου να κλαίω. Γιατί κάθεσαι απέναντι από τον καθρέφτη και κλαις, θα με ρωτήσει. Για να μη φοβάμαι που ‘μαι μόνη. Αλήθεια, ένα δωμάτιο μπορεί να γεμίσει υπάρξεις με έναν και μόνο καθρέφτη. Κάθε ρυτίδα, κάθε λέξη, κάθε κίνηση διπλασιάζεται. Κι έτσι ο άλλος μου εαυτός θα μου μοιράζει τις παρηγοριές που έχω ανάγκη. Μα δε ζητάω τίποτα, κανείς δε θα με δει να κλαίω, η περηφάνια μου με δείχνει σκληρή κι αυτάρκης. Επιμελώς τα χέρια μου μακιγιάρουν τα σημάδια που μου άφησαν οι χωρισμοί, τα χέρια με ντύνουν, με στολίζουν και στους δρόμους με χαρίζουν.