"...the bell a burst of wild desire "

(..ή αλλιώς Επεξηγημένα Νο1)

Δεν ξέρω αν είμαι εγώ που θέλω να πιστέψω τη θετική πορεία κάποιων καταστάσεων ή αν εκείνες έγιναν ακριβώς έτσι κι έλαβαν τη συγκεκριμένη ύλη στο χωροχρόνο. Το να θυμάσαι τα καλά, απαιτεί μαεστρία και γενναιοδωρία. Βέβαια μετά από χαροκαμένο καλοκαίρι, νομίζω βρίσκεις και τα αποθέματα και τη διάθεση. Γιατί οι ελπίδες εφευρίσκονται, δεν υπάρχουν. Γιατί τελευταίος πεθαίνει πάντα ο πόθος. Όμως στη θάλασσα του υποκειμενισμού που χρόνια τώρα κολυμπώ, ακόμα και η έννοια του κύκλου έχει αλλοιωθεί μέσα μου. Φέρνει σε έλλειψη. Πόσο μάλλον για την έννοια της ελπίδας. Αμβλύνω τους εγωισμούς, ζυγιάζω ξανά τα θέματα, μα κείνες οι κουβέντες σου δε ξεχνιούνται, κι η λογική επικρατεί του βλαμμένου συναισθηματισμού που σιγοβράζει μέσα μου.

Τα βράδια στο Γκάζι, προσπαθώ να με ενσωματώσω μέσα σε πολύχρωμους ανθρώπους. Ματαίως. Δε χωράω πουθενά και μένω να κοιτάζω το φεγγάρι. Μονή εγώ, μονό αυτό, τα λέμε ωραία. Κάποια στιγμή, έρχεσαι και συ, περήφανος και κομπαστής, θες να γίνω γατούλα μα φέρνω σ’ αγριόγατα. Φεύγεις και νιαουρίζω σε κεραμιδοσκεπές. Γιατί δε συντονιζόμαστε γαμώτο; Μάλλον γιατί στις σχέσεις αυτό που μετρά πιο πολύ είναι η απώλεια και όχι η αγάπη. Πόσα αντέχεις να μην έχεις. Γιατί εξίσωση προσδοκιών δε δύναται πάντα.

"For you and me in the land of the free, nothing is innocent now?"

υ.γ. κι εδώ όλοκληρος ο δίσκος των Over the Rhine. Φθινόπωρο.