"Tryin' to find the ocean"

Στο μαξιλάρι αμμόλοφοι ολόκληροι σχηματίζονται κάθε φορά που κοιμάσαι. Κόσμος με μάχες και ζωή που εσύ δεν παίρνεις πρέφα. Παλεύεις να κλείσεις τα βλέφαρα, σφαλίζοντας όλα τα ντέρτια, μα κείνα τρυπώνουν σε κάτι όνειρα αλλόκοτα. Κι ύστερα ξυπνάς και σου λένε πως μοιάζεις στη Μαφάλντα. Στην απαισιοδοξία. Και στα μαλλιά. Και όχι, δεν έχω δει ποτέ την Καζανμπλάνκα κι ούτε το Πρόγευμα στα Τίφανις, αλλά έχω μια αγάπη στα τζαζ μπαράκια σαν αυτό που βρέθηκα χτες και, χτυπημένη κατακούτελα από την κουλτούρα, η ρεαλίστρια ψέλισσε το πασιφανές, μακάρι τα αμάξια να ήταν από σφουγγάρι. Προβληματιστήκαμε λίγο για τις μέρες της βροχής, μα ο καιρός μουρλάθηκε και θα ταν πολύ σούπερ να χαμε δυο σφουγγάρια. Ύστερα χαζέψαμε το Ρενουάρ στον τοίχο και βάλαμε τα κλάματα πάνω απ' τη σαγκρία γιατί τα κενά της αγάπης είναι πολύ βαριά. Σαν μπαλόνια που νομίζεις πως είναι γεμισμένα με ήλιο κι απ’ την ελαφράδα όλο πάνω θα πετάνε, μα κείνα σωριάζονται στο πάτωμα. Αβάσταχτα.

υ.γ. η ζωγραφιά ξετρυπωμένη απο το γκουγκλ