"αδίσταχτο τοπίο, τροχιά ελλειπτική"

Στην ιστοσελίδα του Ηριδανού χάζευα το βιντεάκι με τη Μάνου. Κορνιζαρισμένη σε παράθυρο τρένου. Την χτυπούσε ο αέρας της υπαίθρου κι εκείνη να αναρωτιέται για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο. Σαν εμβόλιμα, ένα Πολυτεχνείο φλεγόμενο αγκαζέ με την Πατουλίδου να τεντώνει τα σωθικά της να περάσει πρώτη την άσπρη γραμμή. Η αντίφαση. Ρίγος. Και δάκρυα με τις ρόδες που τρέχουν πάνω σε στροφές. Σα σπείρα που διπλώνεται προς τα μέσα κι όλο αφήνει τον κόσμο απ' έξω. Καθημερινές ζεϊμπεκιές στην άσφαλτο και τούνελ που καταπίνουν τρένα. Και δε χορταίνουν. Τα μαλλιά της κάνουν προσπάθειες να βγούν απ' το παράθυρο, μα δεν τα καταφέρνουν. Υγρασία στο τζάμι, η γη νοτισμένη κι ο ζητιάνος να κάνει λίγη τράκα απ' την συμπόνια σου. Σύγνεφα που πέσαν πάνω σε κυπαρίσσια και λεβάντες. Κεράκια που ζεσταίνουν αγίους. Ομορφιά. Φρουρά "αστυνομικών " που προστατεύει ολυμπιονίκες, μπάτσοι που ρίχνουν κλωτσίδια στις επετείους. Αηδία. Ρε γαμώτο.

"...μ' έναν ήλιο ναυαγό, τα τραύματα του κόσμου όλα δικά μου."

(φώτο: Γιώργος Βογιατζάκης)