"When they kick at your front door how you gonna come?"

Δαγκώνω τις λέξεις μη βγουν ολοστρόγγυλες από το στόμα. Σαραβαλιασμένες τις αγαπάω περισσότερο. Φιλάω τον καθρέφτη. Με κοιτάω με επιμονή μα θυμάμαι τα μάτια σου. Θέλω να βελονιάσω τους δακρυγόνους αδένες μου. Δε θα τελειώσει αλλιώς αυτό το παιχνίδι. Ακούς ένα τραγούδι, και τα αλάτια κατεβαίνουν με ορμή. Θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα;

"Ρουά ματ", είχα ψελίσσει. Παιχνίδι σικέ εξ' αρχής, μα να που ο στρατηγός κλαίει δίπλα στο θρυμματισμένο πύργο σου.

Σιωπώ. Ό,τι και να ειπωθεί, θα ερμηνευτεί αλλιώς. Δε με βοηθάνε οι λέξεις μου. Οι δαγκωμένες λέξεις μου. Κατρακυλάνε στις σκάλες. Ψάχνουν για τσιρότα. Φεύγουν απ' το σπίτι. Όταν είμαι σαραβαλιασμένη, δε με αγαπάνε.

Κοντράρω τις λύπες μου με αυτές του κόσμου και αποχωρώ αμαχητί. Υπάρχουν πάντα σοβαρότερες. Το βουλώνω με τα αποσωποιητικά να στάζουν στα πατώματα.

Γυαλίζω τις μπαρέτες μου και βγαίνω στο δρόμο.

Μόνη είμαι.

Και δαγκωμένη.

Σιωπή.

Αισθάνομαι σα κοκκινάδι που λέκιασε τη μπλούζα σου. Δε με θες.

Σα μια γραμμή ισχνή, μα ικανή να μουτζουρώσει τοίχο.

Τίποτα δεν έμεινε όρθιο, παρά μόνο το χαμόγελο.

Να σου φτιάξω ένα απο δαγκωμένες λέξεις;

Σπάω το ρόδι. Το μέσα σου. Το μέσα μου.

(φώτο: Γ. Εμφιετζίδης)