Είναι φορές που νιώθω τη ψυχή να διαστέλλεται. Να έχει ανοίξει τα χέρια, σα δυο μεγάλα παραθυρόφυλλα αρχοντόσπιτου στις Σπέτσες, και να θέλει να αγκαλιάσει ολα τα βουνά μαζί με τον Αργοσαρωνικό. Ύστερα, δε σε βρίσκει στη σωστή της απόσταση, σε χάνει, νευριάζει, και θέλει να σου δώσει δυο γερά χαστούκια. Αντ' αυτού φυσικά, κάθεται οκλαδόν στα πατώματα, κουλουριάζεται και κλαψουρίζει.
Κουράστηκαν τα νύχια να σκαλίζουνε τους πάγους.
Με βλέπω ένα πρωί στον Πειραία, να φεύγω και να μην ξαναγυρίζω.
(τουλάχιστον ας ξέρει σαξόφωνο η επόμενη αγάπη μου;ρ)
6 σπόροι:
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 30, 2006 6:21:00 μ.μ. είπε...
Κι εγώ κάτι τέτοιο με βλέπω να κάνω.
Όμορφο κείμενο :)
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2006 1:38:00 π.μ. είπε...
Παντοτε ξαναγυρνας.
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2006 11:21:00 π.μ. είπε...
Η φυγή, πάντα αυτό έχει σημασία
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2006 10:06:00 μ.μ. είπε...
thelw k egw...diakopes..
na paizei sto saxofwno mono ya mena omws to"feelings..nothing moore thaan feelings"
kleinw to ksupnitiri ...
at: Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2006 12:19:00 π.μ. είπε...
#giramondo, αχ και μακάρι να γινότανε
#μανταμ αρσιβ-κάπου το διάβασα και μου άρεσε-κανονικά εσύ δε πρέπει να μιλάς!Κάνεις την ιδανική ζωή..
#αδαή, αν και μου μιλάς με σωτοτριανταφυλλικούς όρους, δε συμφωνώ. Σημασία έχει να μπορείς να είσαι καλά μέσα σου. Είτε φεύγεις είτε μένεις.
#cd, εσάς σας κόβω για ερωτευμένη...
οπότε το σαξόφωνο ΔΕΝ σας το δίνουμε:ρ
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 03, 2006 8:08:00 μ.μ. είπε...
Αυτό το υποστήριζα προτού καν διαβάσω για πρώτη φορά Σώτη. Γι' αυτό μετακόμιζα συχνά, γι' αυτό συνεχίζω να φεύγω
Δημοσίευση σχολίου