Content

Παρασκευή, Απριλίου 11, 2008

"ένα στόμα κι άλλο στόμα, χωρίς χρώμα χωρίς σώμα."

Με ξύπνησε η Αρβανιτάκη του αποπάνω. Τα βαριά βραχιόλια έπεσαν τόσο εκκωφαντικά στο πάτωμα που τρόμαξε ο σκύλος ο Μορφέας κι έτρεξε προς την εξώπορτα με την ουρά στα σκέλια. Θα πρεπε να κοιμόμουν αιώνες. Εικόνες με πράσινα γυαλιά αντί για δόντια, συμπλέγματα σκέψεων κι αμάξια να φουσκώνουν από λυγμούς. Ύστερα ερχόταν μια κυριούλα λέγοντας πως μοιάζω με τη Sarah Kay, αντέτεινα πεισματικά τη Μαφάλντα, μα μετά πάλι βλέφαρα βαριά σα βραχιόλια. Τις τελευταίες μέρες το αντιποιητικό μού χτυπά την πόρτα. Η κοινοτυπία είναι κοινός τόπος για όλους. Τόσο κοινός, που λάκκος κι έπεσα. Η πρωτοτυπία απαιτεί ευστροφία, κι εγώ με βρίσκω και με χάνω σε αναλαμπές. Ο υπόλοιπος καιρός περνά μέσα από τα δάχτυλά μου δίχως να μπορώ τίποτα να συγκρατήσω. Δε θέλω τίποτα να συγκρατήσω. Τα απογέματα διαδέχονται το ένα το άλλο σαν φέτες πορτοκάλι. Δροσιά και κάτι οξύ να τρυπά τη γλώσσα.

Απ’ το ραδιόφωνο μπουκάρουν σημαινόμενα, ξεκλειδώνουν την εφηβεία και συ λυγίζεις στις πρώτες νότες. Δεν είναι η πεποίθηση πως τότε ήσουν καλύτερα. Απλά τότε ήσουν πιο κοντά από ποτέ στο όνειρο. Τώρα απομακρύνεσαι και καμία άγκυρα δε σε τραβάει πίσω. Η αίσθηση να χάνεις τον εαυτό σου, να μεταλλάσσεσαι σε κάτι άλλο, κάτι ανιαρό, κάτι κοινό, κάτι αντιποιητικό, κάτι ψεύτικο.

Αλλάζεις ρούχα, μαλλιά, σώμα γυμνό. Σε βρίσκει το πρωί κι η νύχτα κρέμεται από πάνω σου. Θάβεις όλο και πιο βαθειά εκείνο το πλάσμα που ήσουν κάποτε.

6 σπόροι:

Sakis says:
at: Σάββατο, Απριλίου 12, 2008 7:36:00 μ.μ. είπε...

Αχ, βρε Πάππυ, μακάρι να 'ταν η... πρωτοτυπία το πιο σημαντικό έλλειμμα στις ζωές μας... Η τελευταία σου πρόταση είναι λεπίδα κι αιματηρή σφαγή... :(

Το να προσπαθείς να διατηρήσεις τα ιδανικά σου αλώβητα στη λαίλαπα του χρόνου και της ζωής, που ακάθεκτη προχωρά με παρωπίδες προς το τέλος της, μοιάζει αρκετά με μιαν αναγκαστική, εκ των προτέρων χαμένη, παρτίδα μπρα-ντε-φερ, όπου αντίπαλός σου είναι η φθορά... Όσο κι αν αντιστέκεσαι σθεναρά, εκείνη λυγίζει, αργά αλλά σταθερά, το χέρι σου, μέχρι τελικής πτώσεως... :(

Τ' άκουσα και στο δελτίο εκτάκτων ακραίων καιρικών φαινομένων: ενσκήπτει οσονούπω κακοκαιρία κυριακάτικης μελαγχολίας... :(

Υ.Γ.: Σ' ευχαριστώ για όλες τις όμορφες μουσικές, που κατά καιρούς μάς έχεις χαρίσει...

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008 6:15:00 π.μ. είπε...

Κάτι τρώγοντας, κάτι πίνοντας... η ζωή θαρρείς και περισσεύει...

Unknown says:
at: Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008 2:31:00 μ.μ. είπε...

λατρεύω την κοινοτυπία σου ;)

Me:Moir says:
at: Πέμπτη, Απριλίου 17, 2008 2:34:00 μ.μ. είπε...

Σήμερα το πρωί, φύτρωσε μια παπαρούνα δίπλα στο παράθυρο του γραφείου μου. Εσύ την έστειλες? Φιλιά.

B612 says:
at: Πέμπτη, Απριλίου 17, 2008 5:19:00 μ.μ. είπε...

Μελαγχολία

Νοσταλγία

Θυμός

Ερωτισμός


Ναι.


Είμαστε άνθρωποι ακόμα.

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Απριλίου 20, 2008 8:47:00 μ.μ. είπε...

#σάκη,"Ίσως να έγινα κι εγώ ό,τι ακριβώς μισούσα να φτύνω γέλια ψεύτικα, να βγάζω το καπέλο
χειροκροτώντας δυνατά αυτά που δε μασούσα και να πουλάω παρηγοριές πίσω από μαύρο βέλο"


#ψυχίατρε, σας κερνώ πορτοκάλι όχι για να περισσεύει η ζωή, αλλά για να ξεχειλίσει.

#δρομοπνευματάκι, σας ευχαριστώ γλυκά:)

#εσύ, θέλω οδηγό εξολόθρευσης ανώτερου εργατικού δυναμικού...!

#b612, λες;

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers