Άσπρα, όλα άσπρα τα θέλω. Ούτε παπαρουνί, ούτε θαλασσί. Άσπρα, σαν κυκλαδίτικα σπιτάκια που λαμπυρίζουν μέσα σε ξερό τοπίο. Αυτό θέλω. Και γω κρυμμένη σε μιαν αιώρα να κουνάω νωχελικά τη γάμπα.
Είναι και τα τραγούδια που τόσο μου άρεσαν και γίνανε μέσα μου τραμπάλα. Πάνω έπαιρνα ανάσα, κάτω πνιγόμουν. Τα τραγούδια με άδειαζαν. Άρχιζαν δυο νότες, έπεφτε το πρώτο ακόρντο και οι συνειρμοί με σημάδευαν με εξάσφαιρα. Δάχτυλα, λέξεις, πρόσωπα, θυμοί, εγωισμοί, αυτοκαταστροφή, όλα μπλέκονται, και δεν το θες, μα σου βγαίνει, γίνομαι πολύγωνο και λιωμένη σόλα παπουτσιού, δεν μπορώ να απονείμω δίκια, όχι κυρ-Λουδοβίκε, δεν αγιάζουν τα τραγούδια όσο παλιά κι αν είναι. Πάντα φορτωμένα περπατούν πάνω κάτω η Πατησιών και περιμένουν πότε θα περάσεις για να σου καρφώσουν τη λόγχη. Δεν αγαπάς τραγούδια γιατί ούτε εκείνα σε αγαπούν. Έτσι πάει. Αυτή είναι η εξήγηση. Πάντα, κάτι, κάποιον θα σου θυμίζουν. Και συνήθως εκείνα που δεν έπρεπε.
Είδες πώς κατάντησα λοιπόν; Για την ασχετοσύνη μου ξεκίνησα να μιλώ και κατέληξα να δίνω εξηγήσεις σαν ειδήμων . Ποιος μούντζωσε το καλοκαίρι;
9 σπόροι:
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 9:45:00 π.μ. είπε...
Δεν αγιάζουν τα τραγούδια, αλλά ούτε κι εμείς αγιάζουμε. Τα χρειαζόμαστε, ωστόσο. Ειδικά όταν περνούμε ένα κακοκαίρι
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 1:43:00 μ.μ. είπε...
Καλο μου...
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 8:50:00 μ.μ. είπε...
Ότι αγαπάς σε καταστρέφει
κι αυτά τα τραγούδια
που σου θυμίζουνε
πως ότι χάθηκε, τέλος δεν έχει
τα διώχνεις μακρυά,
μα πίσω γυρίζουνε
σε κάνουνε δρόμο τους
ποτίζεις στον πόνο τους
και τέλος δεν έχει..
Μια μούντζα στο καλοκαίρι απο μένα.
Κι έναν δρόμο.
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 10:28:00 μ.μ. είπε...
Αθάνατη Μελίνα... Αυτή τη φωνή την ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα! Ευχαριστώ πολύ, Πάπυ, για τον τραγουδόμορφο (ή, μήπως, τραγουδόσχημο;) σουγιά! Πέρασε πια ήδη δικαιωματικά στη σφαίρα των ιερών κειμηλίων της δισκοθήκης μου... Λοιπόν, το 'χω παρατηρήσει: αν ένα τραγούδι, όπως αυτό, δε με ρημάξει, δε με αποδεκατίσει, δε μ' εξουθενώσει, ε, δεν το 'φχαριστιέμαι! Καλά, καλά, το 'χω κατά νου, κάποια στιγμή θα το κοιτάξω αυτό... :-)
Χρόνια πολλά και καλά για την αυριανή γιορτή!
at: Τετάρτη, Αυγούστου 15, 2007 1:44:00 μ.μ. είπε...
Αγαπητή παπαρούνα.
Καραδοκούν και στο δικό μου καλοκαίρι νοσοκομεία και λοιπά.
Πήρα μια-δυο? ανάσες όμως στο ενδιάμεσο.
Με αποχαιρετήσατε με ροδάκινα στο τάπερ.Μούρλια ήταν στη σκιά του βράχου που βρήκα καταφύγιο.
Να προσφέρω δροσερό φρεσκοκομμένο ανανά?
ocgb
at: Σάββατο, Αυγούστου 18, 2007 11:12:00 μ.μ. είπε...
Γειά σου ρούνα!
Είμαι φωνή αγαπημένη.
at: Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 2:55:00 μ.μ. είπε...
γεια σου παπαρούνα και γω αγαπημένη φωνή ελπίζω να είμαι, ίσως να άλλαξες κινητό ;)
at: Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 7:27:00 μ.μ. είπε...
#αδαή, τα χρειαζόμαστε. οξυγόνο είναι
#μαντάμ αρσιβ, xxx
#ανθρακορύχε, πήρα το δρόμο και γύρισα
#σάκη, αν δεν ήταν αυτή η φωνή, δε ξέρω αν θα μου άρεσε το τραγούδι. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Μήπως ξέρεις και το άλλο μισό του ονόματός μου; :ρ
#Νέκκο, ευχαριστώ για τον ανανά και περαστικά για όλα εύχομαι.
#μηδεν κόμμεντς και πνεύμα του δρόμου, :)
at: Δευτέρα, Αυγούστου 24, 2009 9:59:00 π.μ. είπε...
"Τα τραγούδια με άδειαζαν. Άρχιζαν δυο νότες, έπεφτε το πρώτο ακόρντο και οι συνειρμοί με σημάδευαν με εξάσφαιρα. Δάχτυλα, λέξεις, πρόσωπα, θυμοί, εγωισμοί, αυτοκαταστροφή, όλα μπλέκονται, και δεν το θες, μα σου βγαίνει, γίνομαι πολύγωνο και λιωμένη σόλα".
Νότες που με κάνουν να νιώθω μυρμήγκι, τσίχλα πατημένη, αδέσποτο στα Εξάρχεια και συναίσθημα απλωμένο στο πάτωμα. Κοινά μουσικά γούστα, :)!
Με έχει κερδίσει ο τρόπος γραφής σου. Keep bloging ;)
Δημοσίευση σχολίου