Content

Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007

"la terre qui les a inventés"

Ανεμοστρόβιλος. Αφίσες για το Rockwave, δεκαεξασέλιδα για μουσεία ελιάς, βιβλιοδεσίες, και να πρέπει να διαβάσω την Κοινωνία του Θεάματος. Κάνω γύρα την Ομόνοια να βρω το Γραφίστα, με κοιτάνε όλοι σαν παλαβή, τι το θες καλοκαιριάτικα; Μαζοχισμός, τους λέω, θέλω να ξέρω πόσο πίσω είμαι και αυτό δεν ήταν καλοκαίρι, κακοκαίρι ήταν. Το ξέρω, βούλιαξα πάλι στα κοινότυπα. Χτυπάει το κινητό, κάποιος πέθανε. Ξαναχτυπάει το κινητό, κάποιος έχει καρκίνο. Το κινητό ξανακουδουνίζει για την τρίτη και φαρμακερή, ο παππούλης πέθανε. Την επομένη με στείλαν για καρδιογράφημα. Τζάμπα ανησύχησαν. Το κινητό θέλει πέταμα. Να πάρω ένα καινούργιο. Να μου τηλεφωνούν φωνές αγαπημένες και να μουλιάζει το ακουστικό από τη συγκίνηση. Στη Κηφισσίας, Αύγουστο μήνα και έφτασε το γκάζι κατοστάρι. Σκασίλα μου. Σκασίλα σου. Κι αν όχι σκασίλα μου, κι αν όχι σκασίλα σου, το πράμα δεν αλλάζει, δε με θέλω πίσω, δε σε θέλω πίσω, πονάω όταν σε σκέφτομαι, "φτάσαμε στ' ανείπωτα, μην πετάξεις τίποτα".

Άσπρα, όλα άσπρα τα θέλω. Ούτε παπαρουνί, ούτε θαλασσί. Άσπρα, σαν κυκλαδίτικα σπιτάκια που λαμπυρίζουν μέσα σε ξερό τοπίο. Αυτό θέλω. Και γω κρυμμένη σε μιαν αιώρα να κουνάω νωχελικά τη γάμπα.

Είναι και τα τραγούδια που τόσο μου άρεσαν και γίνανε μέσα μου τραμπάλα. Πάνω έπαιρνα ανάσα, κάτω πνιγόμουν. Τα τραγούδια με άδειαζαν. Άρχιζαν δυο νότες, έπεφτε το πρώτο ακόρντο και οι συνειρμοί με σημάδευαν με εξάσφαιρα. Δάχτυλα, λέξεις, πρόσωπα, θυμοί, εγωισμοί, αυτοκαταστροφή, όλα μπλέκονται, και δεν το θες, μα σου βγαίνει, γίνομαι πολύγωνο και λιωμένη σόλα παπουτσιού, δεν μπορώ να απονείμω δίκια, όχι κυρ-Λουδοβίκε, δεν αγιάζουν τα τραγούδια όσο παλιά κι αν είναι. Πάντα φορτωμένα περπατούν πάνω κάτω η Πατησιών και περιμένουν πότε θα περάσεις για να σου καρφώσουν τη λόγχη. Δεν αγαπάς τραγούδια γιατί ούτε εκείνα σε αγαπούν. Έτσι πάει. Αυτή είναι η εξήγηση. Πάντα, κάτι, κάποιον θα σου θυμίζουν. Και συνήθως εκείνα που δεν έπρεπε.

Είδες πώς κατάντησα λοιπόν; Για την ασχετοσύνη μου ξεκίνησα να μιλώ και κατέληξα να δίνω εξηγήσεις σαν ειδήμων . Ποιος μούντζωσε το καλοκαίρι;

9 σπόροι:

Λακης Φουρουκλας says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 9:45:00 π.μ. είπε...

Δεν αγιάζουν τα τραγούδια, αλλά ούτε κι εμείς αγιάζουμε. Τα χρειαζόμαστε, ωστόσο. Ειδικά όταν περνούμε ένα κακοκαίρι

xryc agripnia says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 1:43:00 μ.μ. είπε...

Καλο μου...

anthrakoryxos says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 8:50:00 μ.μ. είπε...

Ότι αγαπάς σε καταστρέφει
κι αυτά τα τραγούδια
που σου θυμίζουνε
πως ότι χάθηκε, τέλος δεν έχει
τα διώχνεις μακρυά,
μα πίσω γυρίζουνε
σε κάνουνε δρόμο τους
ποτίζεις στον πόνο τους
και τέλος δεν έχει..

Μια μούντζα στο καλοκαίρι απο μένα.
Κι έναν δρόμο.

Sakis says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 14, 2007 10:28:00 μ.μ. είπε...

Αθάνατη Μελίνα... Αυτή τη φωνή την ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα! Ευχαριστώ πολύ, Πάπυ, για τον τραγουδόμορφο (ή, μήπως, τραγουδόσχημο;) σουγιά! Πέρασε πια ήδη δικαιωματικά στη σφαίρα των ιερών κειμηλίων της δισκοθήκης μου... Λοιπόν, το 'χω παρατηρήσει: αν ένα τραγούδι, όπως αυτό, δε με ρημάξει, δε με αποδεκατίσει, δε μ' εξουθενώσει, ε, δεν το 'φχαριστιέμαι! Καλά, καλά, το 'χω κατά νου, κάποια στιγμή θα το κοιτάξω αυτό... :-)

Χρόνια πολλά και καλά για την αυριανή γιορτή!

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Αυγούστου 15, 2007 1:44:00 μ.μ. είπε...

Αγαπητή παπαρούνα.
Καραδοκούν και στο δικό μου καλοκαίρι νοσοκομεία και λοιπά.
Πήρα μια-δυο? ανάσες όμως στο ενδιάμεσο.
Με αποχαιρετήσατε με ροδάκινα στο τάπερ.Μούρλια ήταν στη σκιά του βράχου που βρήκα καταφύγιο.
Να προσφέρω δροσερό φρεσκοκομμένο ανανά?
ocgb

0comments says:
at: Σάββατο, Αυγούστου 18, 2007 11:12:00 μ.μ. είπε...

Γειά σου ρούνα!
Είμαι φωνή αγαπημένη.

Unknown says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 2:55:00 μ.μ. είπε...

γεια σου παπαρούνα και γω αγαπημένη φωνή ελπίζω να είμαι, ίσως να άλλαξες κινητό ;)

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007 7:27:00 μ.μ. είπε...

#αδαή, τα χρειαζόμαστε. οξυγόνο είναι

#μαντάμ αρσιβ, xxx

#ανθρακορύχε, πήρα το δρόμο και γύρισα

#σάκη, αν δεν ήταν αυτή η φωνή, δε ξέρω αν θα μου άρεσε το τραγούδι. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Μήπως ξέρεις και το άλλο μισό του ονόματός μου; :ρ

#Νέκκο, ευχαριστώ για τον ανανά και περαστικά για όλα εύχομαι.

#μηδεν κόμμεντς και πνεύμα του δρόμου, :)

diodos says:
at: Δευτέρα, Αυγούστου 24, 2009 9:59:00 π.μ. είπε...

"Τα τραγούδια με άδειαζαν. Άρχιζαν δυο νότες, έπεφτε το πρώτο ακόρντο και οι συνειρμοί με σημάδευαν με εξάσφαιρα. Δάχτυλα, λέξεις, πρόσωπα, θυμοί, εγωισμοί, αυτοκαταστροφή, όλα μπλέκονται, και δεν το θες, μα σου βγαίνει, γίνομαι πολύγωνο και λιωμένη σόλα".

Νότες που με κάνουν να νιώθω μυρμήγκι, τσίχλα πατημένη, αδέσποτο στα Εξάρχεια και συναίσθημα απλωμένο στο πάτωμα. Κοινά μουσικά γούστα, :)!

Με έχει κερδίσει ο τρόπος γραφής σου. Keep bloging ;)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers