(Πάνος Κοκκινιάς)Ο χειμώνας μπουσουλά στο νυχτόσπιτο όταν τα ρούχα της μάνας μου αρχίζουν να μυρίζουν μανταρίνι και Eternity. Πιτσίλιζε τα υφάσματα με σταγόνες μανταρινιού κι ένα πέπλο αυταπάτης και αρώματος ,για μιαν eternity. Το καλοριφέρ στάζει, οι κατσαρόλες βράζουν, έξω στο δρόμο κυλάει ένα Μίνι Κούπερ με τους Πυξ Λαξ στη διαπασών. Δε θα δακρύσω πια για σένα και τα ρέστα. Τα τηλέφωνα τελευταία βραχυκυκλώνονται από λυγμούς και αλάτια. Και τί να πεις; Ποια άσκηση επιβίωσης να πλασάρεις που να μην είναι μπολιασμένη με κοινοτυπίες; Έλα, όλα καλά θα πάνε, φάση είναι, αύριο ξημερώνει μια καινούργια ημέρα, μην είσαι μουρτζούφλης, δες τα με πιο θετική ματιά, γίνε λίγο Πολυάννα της Χαράς, και πάει τρέχοντας. Και τι να πεις; Μέρες ψάχνω την πιο σωστή ατάκα, και όλο μου διαφεύγει. Κάτι που να ισορροπεί περήφανα πάνω στο μαύρο και στο άσπρο, και να ναι σοφό και ταυτόχρονα να δίνει λύσεις. Πρώτα για μένα κι ύστερα να την πουλήσω στους άλλους σε τιμή ευκαιρίας. Αλλά δεν είμαι και Θεός, κι Αυτός δεν νομίζω να ναι και πολύ περήφανος για τον κωλόκοσμο που φτιαξε. Φτου, φτου! Εδώ δε ξέρω από πού να αρχίσω με τις δικές μου ντόπες. Γράφω και σβήνω, τίποτα δε μ΄ακουμπά, διαβάσω πολλά, στις ειδήσεις σφαδάζει ο Στραβελάκης, θέλω πίσω τον παλιό μου εαυτό, τον ανυποψίαστο, μου στοιχίζει το τσουβάλιασμα ανθρώπων, σε κοιτώ που με κοιτάς από την κλειδαρότρυπα, τί περιμένεις πια να σου πω;, μη σε δω να μ’ αγνοείς, πού είναι ο παλιός μας εαυτός ο ανυποψίαστος;, και η σκληρή τσόντα δεν ήρθε ακόμα στο προσκήνιο, τότε να δεις που θα στην φέρουν και θα τη φέρεις, μένοντας όρθιοι μόνο 2-3 που θα μπορείς με σιγουριά να αποκαλείς φίλους-αδερφούς, μέχρι τότε όλα γκρεμίζονται και ξαναχτίζονται σαν τουβλάκια Jenga, και η ζωή είναι πολύ μικρή για να ναι θλιβερή, αλλά σε κάποιους κάθεται βαριά στο στομάχι αυτό, και τρομάζεις μην εξαντληθούν και οι δικές σου αντοχές- οι αυτοάμυνες.
Στο τέλος μένει μόνο το χάδι της μάνας που αχνίζει μανταρίνι και Eternity,
Στο τέλος μένει μόνο το χάδι της μάνας που αχνίζει μανταρίνι και Eternity,
για μιαν eternity.
7 σπόροι:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006 6:48:00 μ.μ. είπε...
Δεν υπαρχει χρονος,στο ειπα.
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006 7:31:00 μ.μ. είπε...
"Στο τέλος μένει μόνο το χάδι της μάνας που αχνίζει μανταρίνι και Eternity"
-----
Ενίσταμαι!Οπου μανταρίνι βάλε πορτοκάλι.Οπου eternity βάλε Sensi :p Kατά τα λοιπά συμφωνώ.Και συγκινούμαι :)
-ο λύκος-
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006 2:57:00 μ.μ. είπε...
"και να ναι σοφό και ταυτόχρονα να δίνει λύσεις"
Ξέρεις τι φοβάμαι; Που να ξέρεις, αφου δε με ξέρεις...
Φοβάμαι ότι οι λύσεις υπάρχουν, οι σοφές λύσεις, οι αποτελεσματικές, αυτές που ξεκαθαρίζουν το τοπίο, αλλά -για 'μενα- ποτέ δεν ήταν οι λύσεις που ήθελα. Πάντα δικαιολογούσα τον εαυτό μου: ότι φοβάμαι μη μετανιώσω, μην κάνω λάθος, ότι αν περιμένω λίίίίγο ακόμα η σοφή / σωστή λύση θα εμφανιστεί σαν μάννα εξ ουρανού, σαν απομηχανής θεός.
Φοβάμαι ότι εμείς δεν αφήνουμε τη σοφή λύση να επιβεβαιώσει ότι είναι σοφή (εδώ δεν τη θεωρούμε καν λύση)
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006 5:08:00 μ.μ. είπε...
οπως καταλαβα το κειμενο σου μου ρθανε καποιες χθεσινες, σημερινες, αυριανες εικόνες οι οποιες ειναι οι παρακατω:
Πάλι μόνος μου μιλάω
Πάλι για μένα συζητάω
Το πως, το πότε, το γιατί
Το χ8ές, το σήμερα, το αύριο
χίλιες ανοικτές πληγές
ΡΥΘΜΟΣ Η ασπρόμαυρη ψυχή μου
λόγια,λόγια,λόγια...
ξεφούσκωσε, ξεφούσκωσε τη μοναξιά σου
παράτα την, παράτα την με τους νεκρούς...
μην την ξεχνάς
να έχεις τα χέρια σου ανοικτά
να ξαποστάσεις
καταραμένε δείκτη
όλο δείχνεις, δείχνεις και με κρύβεις
Φοράω το κουστούμι του δήθεν αντί
Και πνίγομαι μεσ’ τη δική μου ράτσα
Πολλές ερωτήσεις
ο χρόνος είναι ο θεός
φάυλος ο ρυθμός,
Σεβασμός στην επανάληψη, έχει παρόν, παρελθόν και μέλλον
Στο ένα και στο άπειρο
Μην τους βάλεις κεφαλαία
Γιατί θα χάσεις το μέτρημα
να προσέχεις τον εαυτό σου μη γίνετε πολλοί
και δεν προφταίνεις τη μιλιά σου
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006 12:14:00 μ.μ. είπε...
#μαντάμ αρσίβ, φιλί.
#λύκε... "Καθάριζε εσύ το πορτοκάλι κι άσε με ν' ακού τη μυρωδιά του"..απ΄το Σουέλ.
#φαίδρα, καταρχάς έχετε ένα από τα αγαπημένα μου ονόματα. Κατα δεύτερον, συμφωνώ. Τελεία.
#θαβατιστώστοτέλος, μα αν δε μιλήσω για μένα, για ποιον θα μιλήσουμε, αγαπητέ μου; :Ρ
κατα τ΄αλλα: "σεβασμός στην επανάληψη, κάτι κρύβει". Κύκλοι αιώνιοι...
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006 4:02:00 μ.μ. είπε...
τς,τς,τς
αυτο που εγραψα παπαρουνα ηταν σκεψεις που ειχα κανει για τον εαυτο μου και νομισα οτι ειχαν σχεση με τις δικες σου εγκεφαλικες εμπειριες...
δεν σε κυνηγαει κανεις... για καλο στα γραψα(?) αλλα δυστυχως αυτα προσφερει η ελλειπης επικοινωνια
piss&hapiness
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2006 4:32:00 μ.μ. είπε...
Κατάλαβα από την αρχή τί εννοούσες, ήταν εύστοχο το σχόλιο σου.
Χιούμορ έκανα απλώς.:)
Δημοσίευση σχολίου