Η βία δεν έχει ηλικία, δεν έχει μονοπώλιο

«Το γεγονός ότι πολλές χώρες εξακολουθούν να ζουν κάτω από το ζυγό της αυθαίρετης εξουσίας και βίας, μπορεί να μας λυπήσει, αλλά δε θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα ιδανικά μας δεν είναι έγκυρα. Εξάλλου, αυτά τα ιδανικά χρειάστηκαν αιώνες για να ριζώσουν στις κοινωνίες μας. Η ελευθερία δεν είναι μια σταυροφορία, είναι μια πρόταση». Πασκάλ Μπρυκνέρ, Η τυραννία της μεταμέλειας 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΒΙΑ. Πάνε μαζί αυτά τα δύο. Μια μάζα θερμαίνεται, εκρήγνυται και παίρνει μπάλα όλο τον περίγυρο. Βλέπεις, αλλιώς δε θα ‘χε δημιουργηθεί η Γη. Τεράστια έκρηξη έκανε το σύμπαν πασπαρτού με γαλαξίες, αστεροειδή και πλανήτες. Χωρίς τη βία, τίποτα. Από αταβισμό, δηλαδή, η βία είναι μέσα μας. Σαν αναπόφευκτη πορεία άυλων δυνάμεων διασχίζει τις γενιές. Άλλοτε περνάει από δίπλα τους κι άλλοτε τις καταδυναστεύει, με έναν απόηχο από ουρλιαχτά και ρημαγμένα τοπία να μένει στα μεθεόρτια.

Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΗΛΙΚΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΝΤΑΣΕΙΣ. Γεννιέται και μεγαλώνει μαζί με τον άνθρωπο. Από βρέφος ξεπετάγεται μέσα του, εκεί που η λέξη συνειδητότητα τού είναι άγνωστη ακόμα. Σαν νούφαρο φυτρώνει πάνω στην καρδιά. Αναπνέει, δυναμώνει τις ρίζες του, κλέβοντας αίμα από τις αρτηρίες κι αν το αφήσει κανείς ελεύθερο, θεριεύει και εξουσιάζει την ψυχή του. Ύστερα ο άνθρωπος ζει αποκλειστικά για να ταΐζει ετούτο το τέρας, με απαράμιλλο κόστος τις ζωές και τις ψυχές των άλλων.
ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ, στις πιο αθώες χειρονομίες, η βία καραδοκεί κι εμφανίζεται. Όσο και να την περιμένεις, πάντα θα σε εκπλήσσει. Σ’ ένα φθόγγο, σε μια ελλειπτική κίνηση του καρπού, σε ένα γκαζάκι. Ακόμα και η αδράνεια θα μπορούσε να θεωρηθεί μορφή βίας. Γιατί βία δεν είναι μόνο ό,τι κάνει κρότο κι αφήνει σκυλευμένα πτώματα. Βία είναι και η σιωπή και η αδράνεια. Κατακερματισμένα δευτερόλεπτα που περιμένεις μιαν απάντηση κaι μένεις να τρως μια τούρτα απαξίωσης. Βία είναι ό,τι σου σακατεύει την ψυχή.

ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ Ή ΘΥΤΕΣ. Δεν υπάρχει μονοπώλιο. Στους μεγάλους θυμούς εξακοντίζονται οι δυνάμεις της. Δρα ανεξέλεγκτα, αυθόρμητα. Ο φορέας της τις περισσότερες φορές αναλογίζεται στο «Μετά» τι θα μπορούσε να ‘χε γίνει αλλιώς. Σκέψεις με λερωμένα χέρια, εμπειρίες για την επόμενη φορά, αλλά στην επόμενη φορά είσαι τόσο στιγματισμένος από τους άλλους, ώστε ο περίγυρος φοράει πανοπλίες ή κουβαλάει όπλα μαζί του. Αντι-βία, αλλιώς. Άμυνα στη βία, επισήμως. Γιατί η βία μπορεί να γίνει πανδαιμία. Δεν είναι τόσο η ανάγκη προστασίας. Ο φόβος του θανάτου, που ενδεχομένως κάνει κάποιον βίαιο, εύκολα μετατρέπεται σε μια ανάγκη νίκης. Να παταχθεί η βία με περισσότερη βία, μια επίδειξη δύναμης, και στο ικρίωμα ν’ ανεβαίνει ο λιγότερο προετοιμασμένος.

ΜΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΗ ΒΙΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ σαν μηχανισμό σε λανθάνουσα κατάσταση, υπάρχει πάντα ένα χρονικό περιθώριο για να τρέξουν καταλύτες καλοσύνης μέσα στο αίμα σου. Να μαλακώσει το αγκάθι, να μη γίνει ντόμινο η βία. Παιδεία κι ενσυναίσθηση είναι η μόνη λύση. Εξευγενισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει να γαληνεύει τους θυμούς του. Με χέρια μαλακά, κι όχι τραχιά ακροδάχτυλα που γδέρνουν στο πέρασμά τους.

Δημοσίευση στο DocTV