"you know that I can use somebody"

Κάψα.

Κολλάει μέλι ο ιδρώτας πάνω σου. Τον δις.﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽μπτόώχνεις κι αυτός ξανάρχεται.

Χέρια σα φοίνικες. Τσιμπάς και τσιμπιέσαι. Κάποτε είπες πως είμαι ένα άσπρο σεντόνι. Κρύβω κι αποκαλύπτομαι με την ίδια ευκολία. Κανένα μαχαίρι δεν θα χρειαστεί. Τώρα βυζαίνεις τις ώρες σου. Η μεγαλύτερή σου ανασφάλεια, το πιο δύσκολο ζόρι: η αέναη προσμονή.

Μικρός παρακαλούσες τα lego να γίνουν κλειδιά, να ανοίξουν πόρτες, να βγεις στους δρόμους και να τρέξεις. Ύστερα μεγάλωσες, όλοι οι δρόμοι μπροστά σου και συ δεν ξέρεις πώς να παίξεις μαζί τους.  Τους παιδεύεις  και σε μαζεύει η σκόνη τους. Σταυροδρόμια  κι αδιέξοδοι. Οι λεωφόροι είναι για τους δυνατούς.

Κάψα και το μπαλκόνι η μόνη οδός.

Ισχυρή προσωπικότητα με μυαλό ασβού. Δεν έχω τον τρόπο να πάρω αυτό που θέλω. Μπορεί να μην στοχεύω σωστά. Μπορεί να μην ξέρω τί θέλω. Μια θέληση πόσο διαρκεί; Τα χέρια φοίνικες. Σ’ενοχλούν τόσο, όσο οι γυναίκες που ξεπετάχτηκαν από τα περιοδικά και μπαίνουν στα λεωφορεία με ύφος μοδάτο και σιγουριά πρωτότυπου. Ο κόσμος ενοποιείται επιφανιακά. Ύστερα τσακώνεται και ρίχνει άγκυρες στον πάγκο του ο καθένας. Ένα μαχαίρι να σκίσω το χαρτί, να κόψω αυτό το ρουζ από τα μάγουλα ίδιων κοριτσιών.

Στα πάρτυ δεν ξέρω κανέναν. Μπαίνω και εισπνέω τις παρέες. Τις κοινωνικές τους σχέσεις.

Φίδια δρόμοι κι ένα γαλάζιο μωσαϊκό πάνω απ’ το κεφάλι μας.

ι μας.﷽﷽﷽οι κιαι σιγουρι