να μάθεις να μη μετανοιώνεις.

(foto: Daniel R Thompson)

Τελικά φτάνει μια στιγμή που κανείς αναρωτιέται "τί έχω κάνει;" και γι' αυτήν έφτασε εκείνη την ημέρα στο πρωϊνό, όταν η Άπλ, διαβάζοντας δυνατά το γράμμα, έφτασε σ' αυτήν την αναφορά στο φόρεμα λησμονώντας ότι δεν το ήθελε και ξέροντας μόνο ότι τώρα δε θα το φορούσε ποτέ, κουτρουβάλησε στα σκαλοπάτια μιας καινούργιας και μυστηριώδους οδύνης: τί έχω κάνει;

Η θάλασσα ρωτούσε το ίδιο, ζωηροί γλάροι επαναλάμβαναν τα λόγια της θάλασσας. Η ζωή, η περισσότερη, είναι τόσο βαρετή που δεν αξίζει να τη συζητάς, κι είναι βαρετή σ' όλες της ηλικίες. Όταν αλλάζουμε μάρκα τσιγάρων, μετακομίζουμε σε καινούργια γειτονιά, γινόμαστε συνδρομητές σε διαφορετική εφημερίδα, ερωτευόμαστε και ξε-ερωτευόμαστε, διαμαρτυρόμαστε με τρόπους επιφανειακούς και βαθιούς εναντίον της πεισματικά αδιάλυτης ανίας της καθημερινής ζωής. Ατυχώς, όλοι οι καθρέπτες είναι εξίσου επίβουλοι και, κάποια στιγμή σε κάθε περιπέτεια, καθρεπτίζουν το ίδιο κενόδοξο ανικανοποιήτο πρόσωπο, έτσι, όταν η Γκρέϊντι ρωτά "τί έχω κάνει;" στην πραγματικότητα εννοεί "τί κάνω;" όπως συμβαίνει συνήθως.

Καλοκαιρινό Ταξίδι - Τρούμαν Καπότε