Traga-me a canção do mar

Τρίτη, 24 Μαϊου 2011

Ήθελα να γράψω για το θεατράλε της Άνοιξης στην Αθήνα. Σα νεκρανάσταση αυτή η πόλη ομορφαίνει, κάθε ταράτσα κι ένα αγιόκλημα κι ο δρόμος πήζει από λεμονανθούς. Η αντανάκλαση του ουρανού πάνω στο θερμοσίφωνα. Σαν πιστοποιητικό υγείας.

Τελικά, Άνοιξη δεν ήρθε. Έβαζες κοντομάνικο και σ' έκοβε η ψύχρα.

Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2011

Μετά η Άνοιξη τσεκουρώθηκε από μόνη της, κι οι πεταλούδες άνοιξαν τα φερμουάρ και μπήκαν στα κουκούλια. Του χρόνου, καλύτερα, πιο στωικά. Παράλληλα με τον καιρό να τρέχει στους σωλήνες, άλλαζα δουλειές με άγρια ταχύτητα. Σα βίτσιο. Τί ξόδεμα! Πόσες πρώτες μέρες πέρασα σε διαφορετικά γραφεία. Ώρες να μασουλάς με συστολή αυτά που σου λένε. Να δείξεις το πειθήνιο πλάσμα, κι ας κουβαλάς μιαν αστραπή στο λαιμό. Ηλεκτρισμοί στα δάχτυλα μα συ πλασάρεις τη σεμνότητα. Δεν το θες, μα σου βγαίνει. Το μυαλό πριζώνεται να αποδείξει κι αυτά που δεν μπορεί. Είσαι junior και στην καρδιά χαϊβάνι. Δουλειές στο τζάμπα. Ο Μέγας Τζάμπας. Αιτήματα για multitasking projects και insights. Στον ύπνο σου πετάνε flyers και μπροσούρες. Άλλη γλώσσα. Παγιδευμένη στα trademark. Κυνηγάς ιδέες. Το ίσως καλή, ίσως σημαίνει πρόσληψη. Το βράδυ φτύνει φλέγμα τ' άγχος σου. Έριχνα ξυλιές στα λάθη μου, στην απειρία. Τέλος του μήνα, ξεζουμισμένη απ' τα δωδεκάωρα, τα μάτια γινόντουσαν πίξελ όταν σού λέγανε: “Δε θα συνεχίσουμε.”

Μαλάκες.

Παρασκευή, 8 Ιουλίου 2011

Καταπίνω τα φανάρια στους δρόμους, ούτε ξέρω πού πηγαίνω. Οργή. Η Περσεφόνης μού μυρίζει ακόμα μπαρούτι κι ας βγαίνει ένα τεράστιο κύμα συναυλιανθρώπων από την Τεχνόπολη. Η Αθήνα χτυπά την ουρά της στο χώμα σα θυμωμένη γάτα. Εργοτάξιο φοβιστικών αισθημάτων. Ανοίγω τρύπες να ρίξω τα λόγια που άκουσα, αυτά που είδα. Φόνοι κι εκρήξεις πάνω στο λάθος.

Τρίτη, 19 Ιουλίου 2011

Λευκωσία. Ένα πορτοκάλι κοντοστέκεται στον ουρανό. Πούθε εν να πας, να ρτω μαζί σου.

"Mας μαχαιρώνουν ήσυχα αυτά που πέρασαν για πάντα, είτε καλά ήταν είτε κακά. Προς τι να ταράσσουμε μια τέτοια "ησυχία"; Κάνω το μαχαίρι πένα και πορεύομαι, αλλιώs δεν βγαίνουν πουλιά, όπως θα έλεγε κι ο πατέραs μου.", Ζυράννα Ζατέλη