Κυριακή των ΒαίωνΣτα στενά της Κυψέλης, μπλέκομαι στις λαϊκές, πάω να παρκάρω και μια γιαγιά σαν τρόφιμος ψυχιατρείου με κοιτάει παραπονεμένα. Τρομάζω και φεύγω. Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω με το κομμάτι της βοήθειας. Γι αυτό.
Η Τάνια πάνω στη σκηνή των Εξαρχείων γδέρνει μπράτσα και αισθήματα. Φεύγεις με την πληγή ορθάνοιχτη. Ύστερα έρχονται μ’ ένα ποδήλατο τα καινούργια τραγούδια της Βιτάλη, και βιβλία κι άλλα βιβλία. Το «Εγχειρίδιο Βλακείας» του Χαριτόπουλου δε μ’ έμαθε να ‘μαι λιγότερο βλάκας. Απλά μ’ έπεισε πως ο γραφών του νομίζει ότι είναι έξυπνος. Θυμάμαι τη Μαλβίνα να λέει πως προτιμά να είναι βλάκας κι αφελής στις σχέσεις της, όχι εξυπνάδες, όχι πονηριές, όχι συμπλέγματα σκέψεων. Βλάκας: να αφήνεις το λάθος να σκάει μπρος σου σα βεγγαλικό και να συγχωρείς γενναιόδωρα. Θέλω να φτάσω έξυπνα σ’ εκείνη τη μαλβινίστικη βλακεία.
Θυμάμαι κάτι θλιμμένες Κυριακές των Βαΐων, τότε που όλοι οι μήνες αφήνιαζαν σα Μεγάλες Παρασκευές με μωβ σύγνεφα. Τότε που έψαχνα το θέμα μαζί σου, σα σκύλος γύρω από την ουρά του. Βλακωδώς.
Τώρα κολλάω στον στίχο που καθορίζει πως η αγάπη θέλει όλο το αίμα.
Τι γίνεται άμα πας από αφαίμαξη όμως;
foto: Harley V W'
14 σπόροι:
at: Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008 11:40:00 π.μ. είπε...
ti vraia ta elege h malvina ,poso leipei .....
at: Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008 4:34:00 μ.μ. είπε...
Ακόμα μια φορά εξαιρετικό...
Και η Μαλβίνα υπέροχη όπως πάντοτε αγαπημένη...
Υ.Γ: Ήταν η Τάνια στα Εξάρχεια?
at: Τρίτη, Απριλίου 22, 2008 2:15:00 π.μ. είπε...
Πασχαλιά μου στολιστή,μυρουδιά που τρυπά μύτη.Σκέψεις που ριζώσανε,μνημονικά..σώμα λουσμένο βροχή που στην ψυχή δεν φτάνει να δώσει σταγόνα..ουρανού αδιάβροχου γαλήνη. Πάντα όνειρα ανθηρά να'χεις υπέροχη γραφή..!
at: Τρίτη, Απριλίου 22, 2008 2:43:00 μ.μ. είπε...
αναγεννιέσαι ;)
at: Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008 4:37:00 μ.μ. είπε...
Τρίτη, 22 Απρίλιος 2008
οι μάσκες των ποιητών
Από μικρή είχε ένα τάλαντο στην χειροτεχνία
Έφτιαχνε με απλά υλικά: παλιές εφημερίδες, μπαλόνια
και κόλλα με τη τεχνική του παπιέ μασέ, μάσκες.
Είχε αναρίθμητες μάσκες στο σπίτι, πολύχρωμες,
μαύρες, λευκές, διαφανείς
Ανθρώπων γελαστών, κλόουν θλιμμένων,
μάσκες βενετικές με φτερά πολύχρωμα που
σκονίζονταν κι άλλαζαν αποχρώσεις…
Περηφανευόταν για τα δημιουργήματά της
τα έδειχνε στους φίλους της
και κάποτε-κάποτε τις φωτογράφιζε στο στόμιο
του πηγαδιού που είχε στον κήπο της.
Μια τοιχογραφία από μάσκες πολύχρωμες
σε συστάδες πάνω στους τοίχους!
Το άλλο πού το πας; της πρόσφεραν οικονομικά οφέλη.
Οι τοίχοι της δεν χρειάζονταν επιχρωματώσεις πλαστικού,
ούτε να καλλωπίσει τα τζάμια με κουρτίνες,
ούτε να πάρει παλιές εφημερίδες,
να πλύνει τα τζάμια για να λάμπουν.
Ήταν το απόλυτο βασίλειο της μάσκας το σπίτι της.
Κάθε βράδυ πριν πέσει για ύπνο γονάτιζε μπροστά τους
ύστερα τις χάιδευε μία-μία με τη φτέρνα της.
Μάλιστα τις είχε όλες ονοματίσει
ονόματα παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα
ονόματα που είχαν απορυθμίσει τον σκληρό πυρήνα
των κυττάρων της.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια ούτε στιγμή δεν τις είχε αποχωριστεί
ήταν οι μοναδικοί της συγκάτοικοι, ξέρεις η συνήθεια πάντα
κλείνει μια βιαιότητα.
Σήμερα όμως έπρεπε να βγει από το σπίτι,
υποχρεώσεις που δεν είχε προβλέψει θα την κρατούσαν για λίγο μακριά.
Σαν έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού στάθηκε μπροστά τους
γονάτισε, ζήτησε συγνώμη.
Οι μάσκες ακίνητες σαν να μην άκουγαν, σαν να μην έβλεπαν.
Το τρένο όμως θα έφευγε, κι ήταν το τελευταίο…
Δεν μπορούσε να τ’ αναβάλλει, το ταξίδι ήταν πολύ σημαντικό.
Λίγο πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα, ένα πράσινο φτερό
παπαγάλου την εμπόδισε να μιλήσει.
Ξέρεις, τα τελευταία λόγια μετρούν, είναι αυτά που υπαγορεύουν οι θεοί
Οι μάσκες όμως είχαν εναντιωθεί, πήραν τη φωνή της, έμεινε βουβή.
Πειθήνια ακολούθησε το δικό τους δρόμο, μήπως
θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει και τη δική τους στάση;
Οι μάσκες λοιδορούν τα κομπολόγια των εκλιπόντων ποιητών
Το ήξερε... πώς λάθεψε;
at: Πέμπτη, Απριλίου 24, 2008 12:44:00 π.μ. είπε...
Άρνούμαι να διαβάσω χαριτόπουλο που έγραψε γι αυτήν όταν είχε φύγει γιατι φοβόταν όσα θα του έλεγε και όσα του είχε πει...
at: Παρασκευή, Απριλίου 25, 2008 9:02:00 π.μ. είπε...
Καλή Ανάσταση!
at: Τρίτη, Απριλίου 29, 2008 3:01:00 μ.μ. είπε...
#κρασόνερο, λείπει.
#Ντινούλι, αμέ! Ήταν η Τάνια στα Εξάρχεια σε μια θεατρική παράσταση που λεγόταν: Ο ήχος του Όπλου. Η σκηνοθεσία ήταν αρκετά κουραστική και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν όλες οι ερμηνίες, αλλά η Τάνια στο ύψος της!
#Καμέλια, σ' ευχαριστώ...
#δρομοπνευματάκι, σωστό σε βρίσκω:)
#ελένη, ευχαριστώ για το ποιήμα. "Μάσκα δεν έχω να φορώ στο καρναβάλι ετούτο"
#7simetra, δεν έχεις κι άδικο..Απο περιέργεια το διάβασα..
#μηδέν κόμμεντς, ξέρεις κάτι; Η ανάσταση να είναι ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΦιΛιΑ!
at: Τρίτη, Απριλίου 29, 2008 7:08:00 μ.μ. είπε...
Το δαχτυλίδι
Σήμερα άνοιξα ένα κουτάκι, είχε μέσα ένα δαχτυλίδι
ήταν από τα αρραβωνιάσματα της γιαγιάς μου
το είχε φυλάξει η μάνα μου σε μια τρύπια τσέπη
άλλωστε γι αυτό έπεσε στα χέρια μου..
Μικρό κουτάκι δερματόδετο στο σκληρό χρώμα του καφέ.
Γέμισε η παλάμη μου με μυρωδιά σανταλόξυλου
ήταν το άρωμα που είχε πάντα η μητέρα στο δέρμα της
Δικό της άρωμα.
Το δαχτυλίδι ερωτικό με μια χάντρα στη μέση
στο σχήμα της καρδιάς και με απροσδιόριστο χρώμα
κάτι σαν το μάτι της τίγρης.
Έλιωνε το σκοτάδι, πόσες αχτίνες ήλιου είχε
απορροφήσει, φορώντας το η γιαγιά μου στον αντίχειρά της
Αχτίνες ήλιου, φεγγαριού δέσμες, λάμψεις λυχναριού
και κυρίως κρυφές αστραφτερές ματιές πρώιμων εφήβων..
Έλιωνε το σκοτάδι, φοβήθηκα τόσο το φως
Είναι μεγάλο φορτίο, υπερφορτώνει τα νήματα της ζωής
αυτοκαταστροφικό και μάλιστα όταν δεν έχεις τίποτα
να ομολογήσεις..
Έκρυψα το δαχτυλίδι και το κουτάκι σε μια παλιά
υφασμάτινη βαλίτσα, άδικος κόπος!
Το σπίτι μου μια μεγάλη πυγολαμπίδα στο έλεος
παμφάγων ερπετών
Γονάτισα κι άναψα φωτιά μεγάλη, μήπως κι ο καπνός της
δώσει σινιάλο στους διασώστες μου
Υπάρχουν;
at: Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008 4:20:00 μ.μ. είπε...
Είσαι θεά και φοράς μάσκα και μάλιστα αποκρουστική
at: Πέμπτη, Μαΐου 08, 2008 4:30:00 μ.μ. είπε...
Ήρθε ο πέλεκυς της λογοκρισίας
φιλιά τουλάχιστον
at: Παρασκευή, Μαΐου 09, 2008 12:10:00 π.μ. είπε...
#ελένη, τί εννοείς με το μάσκα και το αποκρουστικη;;
και ποια λογοκρισία;
at: Παρασκευή, Μαΐου 09, 2008 10:58:00 μ.μ. είπε...
"Μάσκα δεν έχω να φορώ στο καρναβάλι ετούτο"
ή μήπως δεν είναι δικά σου λόγια;
at: Σάββατο, Μαΐου 10, 2008 9:31:00 π.μ. είπε...
οχι, εξ ου και τα εισαγωγικά. Είναι από ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Εξακολουθώ όμως να μην καταλαβαίνω ούτε το "αποκρουστική" ούτε περί λογοκρισίας. Μου χτύπησαν άσχημα βλέπεις.
Δημοσίευση σχολίου