"χτυπιούνται οι σειρήνες μες στα βράχια"

Ζαλάδα μέσα κι έξω άνοιξη. Κοροϊδιάρα άνοιξη. Αν ήθελα, 26 βήματα και ακουμπούσα κύμα. Αν ήθελα. Μα καρδιά βαρίδι. Κοροϊδιάρα καρδιά. Ποιος θα σ’ αγαπήσει;
Ψαράδες ανοίγουν τα χέρια τους και μου χαρίζουν το μάτι της θάλασσας. Πορτοκαλί με άσπρη κόρη. Το κοιτώ, με κοιτά και ματιάζομαι. Φύκια μπλέκονται στα χέρια μου και τα νύχια γεμίσανε άμμο. Δεν έχω τα ξόρκια, μοναξιές μου. Προσπάθησα.

Θυμάμαι καλύτερα. Το δωμάτιο έμοιαζε μ’ εκείνο του Van Gogh. Γαλάζιοι τοίχοι, κρεμασμένος σταυρός φτιαγμένος από ξύλα κανέλας, η αναμμένη σόμπα έκαιγε τα μάτια μου, τα δάχτυλα έσταζαν υγρασία, μια κίτρινη καρέκλα πόλος έλξης θλίψης και ρούχα πεταμένα στο πάτωμα. Για κάποιον θ’ αποτελούσε έμπνευση. Για μένα φυλακή. Μετρούσα το χρόνο ανάποδα. Μασούλαγα τις σκέψεις, τέντωνα τα ονόματα, να τσουλήσει η μέρα γρηγορότερα. Ας μη γελιέμαι. Οι ρυθμοί που μεγάλωσα δε μου επιτρέπουν να ζήσω σε ένα σπίτι απομονωμένο με θέα 3 παπαρούνες και 1 θάλασσα. Ο απλωμένος χρόνος της επαρχίας δε μου ταιριάζει. Διαθλάται, με καταπίνει ολόκληρη. Μένω να κοιτώ ανέκφραστη το κέντημα της κουρτίνας. Αναρωτιέμαι, θα πέσει η νύχτα πάνω στο κεφάλι μου κι εγώ ακόμα πίσω απ’ την κουρτίνα; Ακαταπόνητες εφευρέσεις τρικ. Να ξεγελιέμαι με αυτήν την κλωστή που λέγεται ζωή.

Ύστερα, φωνές με καλογυαλισμένη άρθρωση στο τηλέφωνο. Τα σπλάχνα των ηθοποιών πρέπει να ναι φαγωμένα. Πώς θα βγουν όλα εκείνα τα αναφιλητά και τα πρόσωπα; Πώς μετατρέπεσαι έτσι στη σκηνή; Ποιος εαυτός σου είσαι όταν πέσει η αυλαία; Δε ρώτησα. Φοβόμουν βλέπεις ποιος εαυτός μου ρωτάει.

Κύκνειο άσμα, ξημέρωμα Κυριακής, στην εθνική, λουλουδάκι του αγρού κλαμμένο.

"Αγάπη μου. Μόνο εσένα. Αγάπη μου."

Δεν έχω τα ξόρκια, μοναξιές μου.

(foto: Harley V W's )