"...and the wind it bit bitter."

Μέρες αισθάνομαι τις σκέψεις μου σα μια τεράστια μουτζούρα. Σαν κουβάρι που χάθηκε η αρχή του νήματος. Η λογική των πραμάτων χάνεται όταν έχεις μια αγωνία να ξεφύγεις απ’ το μαύρο, κι αυτό πέφτει πάνω σου σα πέπλο. Σα δελφίνι σε δύχτια. Νοιώθω. Άλλες φορές πάλι, προσμένω κάτι τόσο έντονα, που οι σειρές και τα σύρματα μες στο σώμα μου χοροπηδάνε, χάνω τα λόγια μου. Η ασπρίλα του χαρτιού διογκώνεται και με καταπίνει. Παρατηρώ τον εαυτό μου απ’ έξω. Χιλιάδες δικλείδες ασφαλείας. Αισθήματα δοσμένα με ακρίβεια. Ακρίβεια χιλιοστού. Άμυνα. Πίσω απ' την άμυνα, όλα ρευστά και καίνε. Είναι πολύ κουραστικό όλο να προσμένεις. Ξεσκονίζεις τα τραπεζάκια στο σαλόνι, φοράς το καλό σου φόρεμα, μα η προσμονή δεν εξαργυρώνεται και το όμορφό σου χτένισμα γκρεμίζεται, και το σπίτι βρωμίζει. Κι εσύ ξανά, τελετουργία πια, αρχίζεις τη νοικοκυροσύνη. Και προσμένεις. Ποιος ξέρει και αντέχει όλα μου τα πατώματα; Γιατί είμαι εγώ που ραγίζω; Κι αφού ραγίζω, γιατί νοιώθω τόση κοινοτυπία στις σκέψεις μου; Κοινότυπα ραγίζω πια, αφού όλο προσμένω. Κι αφού όλα κοινότυπα, ποιος ο λόγος; Και γράφω, γράφω και δεν ξέρω που και ποιον ωφελούν όλ’ αυτά. Κι όταν δεν γράφω, νεκρή. Τα γράμματα σκαλώνουν στις αρτηρίες μου, κι ύστερα έμφραγμα. Το ‘χεις νοιώσει έτσι; Σκέφτομαι πως είναι ευλογημένοι εκείνοι που δεν αμφισβητούν τον εαυτό τους και τις πράξεις τους. Δε θέλω να με παίρνω στα σοβαρά. Έτσι, ας είναι κι έτσι, παρά θρύψαλα. Παραληρώ. Πιπιλώ μάντολες. Παιδικά καλοκαίρια θα ήταν πολύ ανιαρά δίχως μάντολες πάνω στη γλώσσα. Κόβομαι σε μαθήματα, αρχίζω και μισώ τους τοίχους που με μεγάλωσαν, παραιτούμαι από δουλειές, στην όχθη του ποταμού κάποιος αρρώστησε και συ μ’ έχεις πια ξεχάσει. Κι ύστερα, αχ ύστερα, πέφτει ένα κλιπάκι από τα Κόκκινα Φανάρια με την Καρέζη κουλουριασμένη γύρω από μια κιθάρα, κι ηρεμώ. Δεν είναι που λατρεύω μόνο την υποκριτική και φωνητική της ερμηνεία, τη πίκρα που στάζει απ’ τα χείλια, αλλά κι εκείνα τα τακουνάκια της άλλης γυναίκας που περπατάνε πάνω στις τελευταίες νότες του τραγουδιού ταράζοντας τη λίμνη θλίψη. Τα τακουνάκια που κοντοστέκονται κι ύστερα αποφασίζουν να κόψουν τα βραχνιασμένα φωνήεντα της Καρέζη στα δυο. Μήπως πρόσμενε κι η Καρέζη εκείνα τα τακουνάκια να τη σαλέψουν;

"Now go to sleep"