"το στεναγμό σου και το γέλιο"

(foto: Faustinus Deraet)

Δεκάδες βεγγαλικά χορεύουν πάνω απ’ το νυχτόσπιτο ξημέρωμα Tρίτης, ξημέρωμα πρωτοχρονιάς, γυαλιά σπάνε μέσα μου, δεύτερος γύρος βασιλόπιτας και το φλουρί στα τετραγωνικά μου. Θέλω να τεντώνω τα χέρια μου και να χώνεται ο ήλιος στην αγκαλιά μου. Ξανά. Ξημέρωμα Τρίτης σε μπαλκόνια. Βεγγαλικά στον ουρανό. Ευχές, φιλιά, καταλύτες, δάκρυα, ζάχαρη άχνη γύρω από το στόμα, στο ντιβιντι η περηφάνια και προκατάληψη, στα βιβλία η Μόλλυ με τα κόκκινα μαλλιά χορεύει σουίνγκ με την καινούργια Σαββατογεννημένη. Η παλιά κοιμάται σε κάθισμα αεροπλάνου της Ολυμπιακής. Δέμα από τη Θεσσαλονίκη ήρθε μ’ ένα άλμπατρος. Βίωση απώλειας 2ου βαθμού. Κάποτε ήταν 3ου. Σαν έγκαυμα. Ανάπλαση κυττάρων. Η σοφία του χρόνου που σε δωρίζει με ευκρίνεια.

Το ‘χεις νοιώσει έτσι; Δε μιλάς ποτέ για κείνα που σε πονούν βαθειά. Δεν τα αλλοιώνεις με χιλιοειπωμένες φράσεις. Τα αφήνεις και ρέουν μέσα σου. Κάποτε ξεχειλίζουν απ’ τα ακροδάχτυλά σου. Κάνουν την αφή σου αλλιώτικη. Τραχιά. Ύστερα δεκάδες βεγγαλικά στριμώχνονται στις κόρες των ματιών σου και σε μπολιάζουν με ελπίδα. Ξανά.

Θυμάμαι που χες πάει στο Μαρόκο κι άφησες εκεί όλες τις μουσικές μας. Δεν το καταλάβαινα τότε. Πώς γίνεται ν’ αφήσεις τη μουσική πίσω σου. Πώς γίνεται να γυμνώσεις τόσο επιπόλαια τις μνήμες;

Ύστερα ήρθε η σιωπή, εμείς δε ξαναμιλήσαμε, και τα πράγματα στοιχειοθετήθηκαν με πάγια κι ατελέσφορη προσμονή.