φρενίτιδα.

(Vladimir Clavijo)

Ο ταξιτζής του μεσημεριού που πάτησε το χρονόμετρο όταν άνοιξα τη πόρτα. «Αιγάλεω». Ύστερα που μ’ έπιασαν τα κλάματα. Που με κέρασε τσιγάρο και μού μίλαγε για την ΑΕΚ. Που δεν άκουσα κουβέντα. Που κάπου στους Αγίους Αναργύρους είδα πόσο γλυκά έπεφτε ο ήλιος πάνω σε μια ταράτσα. Μια φανέλα απλωμένη ανέμιζε σα λάβαρο. Θα μπορούσε να ταν απόγεμα Αυγούστου. Και εγώ να τρέχω προς τη θάλασσα. Παραλογίζομαι. Μιάμιση ώρα σ' ένα ταξί, και το μυαλό πλυντήριο. Σκαλιά με μανταρίνια, ύπνους, λόγια και παύση αγάπης. Κατεβαίνω σκαλιά, πέφτω και τσακίζομαι. Σημάδια στον αντίχειρα. Κάψιμο. Κατεβαίνω κι άλλα σκαλιά. Ξεστομίζω φράσεις. Δεν είμαι εγώ. Μια άλλη με ύφος στάρλετ και δακρυγόνα στα χέρια. Εκσφενδονίζει δράματα κι ανοίγει ράμματα. Δεν είμαι εγώ, μα μου μοιάζει. Με τρομάζει εκείνη η άλλη. Αλλάζω δαχτυλίδια, χορεύω σάμπα, πάνω απ’ τα κεφάλια μας χιλιάδες καρδούλες κόκκινες και ασημιές. Κι άλλο, κι άλλο! Πόσο διαρκεί ο ορός της διασκέδασης; Ύστερα πέφτεις. Γλιστράς σε παρκέ φίσκα από κόκκινες κι ασημιές καρδούλες. Γκρεμίζεσαι. Κι άλλα σκαλιά πιο κάτω. Πόσο διαρκεί ο ορός της λύπης; Ξυπνάς στο κρεβάτι σου. Ντόπα μια όμορφη νύχτα. Θες κι άλλη. Δεν τη βρίσκεις και βουλιάζεις. Χριστούγεννα, σου λένε οι άλλοι. Εκατοντάδες παιδεμένα χέρια στα φανάρια ποντάρουν στη λέξη «Χριστούγεννα». «Ένα ευρώ, κύριε». Και στα μεγάφωνα Last Christmas, και όλοι χαρούμενοι, μάγουλα κόκκινα, λαμπιόνια, και χαρτί από τα τζάμπο, και λάμπω, λάμπω!

Πονάω. Μοναξιά μου, κούκλα μου.