αστέρι, κούκλα μου.

(Πάνος Κοκκινιάς)

(...ή αλλιώς ακαταλαβίστικα Νο. 30029)

Αστέρι μου, σε ψάχνω, μα συ κάπου σκόνταψες, έφαγες τα μούτρα σου, κουτσουρεύτηκαν οι (α)γωνίες σου και τώρα δεν κάνεις. Δε μου κάνεις. Δεν τους κάνεις. Μουσειακό είδος. Έξω από τα μέτρα του καιρού σου, αστέρι μου. Κι όσα φωσφορίζοντα χαμόγελα κι αν δώσεις, δε κρύβονται οι γρατζουνιές σου. Ο σπασμένος καθρέφτης σου. Σαράβαλο είσαι αστέρι μου και δε τους κάνεις. Πονάω κούκλα μου για σένα. Μια ταφόπλακα έπεσε πάνω στους πνεύμονες, σηκώνοντας σύγνεφα σκόνης, αναθυμιάσεις αίματος και καρβουνιασμένοι αγκώνες. Δε τους κάνεις, αστέρι μου, το ακούς; Δεν ταιριάζεις. Ρούχα ντεμοντέ, λάθος τσιγάρα, βαθουλωμένα μάγουλα, δε τους κάνεις, αστέρι μου. Δε σε θέλουν. Κι εγώ να σε θρηνώ γιατί σε κουβαλάω στις πλάτες μου, σταυρός μού έγινες αστέρι μου, σε σέρνω και φτύνω τις κατάρες μου, ετερόφωτο ζηλιάρικο σώμα. Σβήσε, ψόφα, στην Αλεξάνδρας μια μέρα θα σε γκρεμίσω, θα μετράω φιλήδονα πόσες ρόδες σε πατάνε, πόσα καρφιά σε ξεψυχάνε. Γιατί δε τους κάνεις, αστέρι μου. Δε κάνεις σε κανέναν. Χρόνια σε κουβαλώ, ασθμαίνοντας στις ανηφόρες με πόθο καιόμενο να σε πουλήσω ακριβά, να δικαιωθεί ο κόπος μου, η δυσκολία της μη επάρκειας. Ψωροπερύφανη κούκλα μου. Μα να ξέρεις τούτο καθώς θα φτυαρίζεις το πάτωμα: οι άνθρωποι θα σε θυμούνται όσο τους δόθηκες. Ναι, αστέρι μου, ο άνθρωπος είναι πλάσμα ταλανισμένο από συνειρμούς. Κι όσο δίνεις, τόσο σε μνημονεύει, σε πίνει στο ποτήρι, ευφραίνεις την καρδιά του, ενώ εσύ αυτοκτονείς αστέρι μου, μα σου αρκεί εκείνο το χαμόγελο, το θερμό βλέμμα, εκείνη η αγκαλιά που σου σκουπίζει τα ματωμένα γόνατα. Σαράβαλο αστέρι μου, οι άνθρωποι φεύγοντας από κοντά σου, δένονται με πιο δυνατά σχοινιά από πάνω σου. Σε τραγουδάνε αστέρι μου, και σε κοιτάνε από ψηλά, θρηνούνε χωρισμούς, η χαρά τους τραμπαλίζεται με τη δικιά σου λύπη. Κι εσύ δίνεσαι, κούκλα μου, τόσο που κι αν σε σκοτώσω, εκείνοι θα σε νοσταλγούν σα ξεψυχισμένη προσδοκία, σαν αγάπη τσαλαπατημένη. Κι ας μην τους κάνεις πια. Θα ισοδυναμείς με μια παντοτινή τους ήττα. Κι ίσως αυτό να αποτελεί την τελευταία δικαιοσύνη. Νεκρό μου αστέρι.