"μ' ένα λευκό μοντέρνο αερόπλοιο"

(...ή αλλιώς αυτόματη γραφή Νο.12)

Kοιτάζω φωτογραφίες από το νησί. Εγώ είμαι εγώ που μοιάζω σαν εγώ αλλά δε νιώθω εγώ; Ψέμα τρανό κι ένδοξο οι φωτογραφίες. Ακόμα και γι’ αυτούς που αγάπησες, μικρό μου. Χαζεύεις το ιλλουστρασιόν χαρτί και ποιον αγαπάς δεν ξέρεις. Το βλέμμα που σφαλίστηκε μέσα σε pixel και χρώματα cmyk ή τον άνθρωπο που κάπου αλλού ξοδεύεται τώρα.

Έρχεται ο Woody με το κλαρίνο του το Δεκέμβρη, τον είχε δει πριν αρκετά χρόνια η Γ. στο φεστιβάλ Βερολίνου και μπροστά της καθότανε ο Tom Waits. Και μόνο από τη χαρά μου, θα είχα αρχίσει να τραγουδάω και να σφυρίζω με ύφος μπλουζίστα. Μπορεί τώρα να βρισκόμουνα σε περιοδεία στην Ουτρέχτη και στην Πράγα, να χα ένα ντέφι με κορδέλες και να χόρευα κλακέτες.

Αντ' αυτού, μεσάνυχτα Κυριακής και από λάθος στροφή αντί να βρεθώ στη Νίκαια, τριγύρναγα στο νεκροταφείο της Αγ. Βαρβάρας με τη Β. να σπαρταρά σα ψάρι δίπλα μου. Ύστερα κατά έναν αλλόκοτο και μαγικό τρόπο η Θηβών ξανοίχτηκε μπρος μας και τα φαντάσματα σταμάτησαν να μας γιουχάρουν.

Κάποιες φορές νιώθω ότι οι άνθρωποι περιμένουν να ακούσουν από μένα την πιο μεγάλη, την πιο όμορφη κουβέντα, εκείνη που θα ραγίσει το μάρμαρο και θα τους ξεκουφάνει ο χτύπος της καρδιάς τους. Δε ξέρω τι θέλουν κι ας ξέρω πως νιώθουν. Σκορπάω χαμόγελα κι αναπνοές. Νοητά κοντά τους.

Ζούμε. Ακόμα. Αυτό από μόνο του, μικρό μου, συνθέτει θαύμα.

Μπορεί και τελευταίο φθινόπωρο σε τούτη τη πόλη. Βλέπω τα πρόσωπα των φίλων μου σα να ναι καινούργια. Και το δικό σου, panda μου.