ξημέρωμα.

( Στέφανος Δασκαλάκης)

Με κάτι πολύχρωμα σφηνάκια να κολυμπάνε μέσα μου, ώρα 6 πρωινή, περνώ μπροστά απ’ το σπίτι σου σα κλέφτης που λαχταρά να βρει τη λεία του, μα είναι τα στόρια σου νεκρά, ζαλίζομαι, γέμισε το μυαλό με φώτα νέον και φάτσες αδιάφορες, προσπερνώ το μπαλκόνι σου απογοητευμένη κι οι ρόδες να μουγκρίζουν. Σε ψάχνω σαν κάτι το ανέφικτο.
Κατά τις 10, ασθενοφόρα και τρυπάνια μού ξεσκίζουν τα όνειρα, έξω να πήζει το φως της μέρας κι οι βλεφαρίδες μου μπλεγμένες.
Δεν ήρθες.
Οι πιο όμορφες σκέψεις μου πάλι μουλιάσανε στον ύπνο.