"το σχέδιο δε με καλύπτει"

-Πού είσαι, πες μου

-Εδώ, μακριά σου.

(από τον Διαβολάκο του Μπενίνι)

Κυριακή απόγεμα κι επιστρέφεις από μια βόλτα στην Αθήνα με όλα τα σκουπίδια, όλες τις βελόνες καρφωμένα στο δέρμα σου. Γέμισαν οι πόροι σου μ' αγριεμένα βλέμματα, με μάτια που σε σκανάρουν, που σε γδύνουν και συ να πρέπει να δηλώσεις ταυτότητα. Όχι ποιος είσαι, αλλά τί. Σε ποια όχθη ανήκεις. Ψυρρή ή Εξάρχεια. Κηφισιά ή Παγκράτι. Σου χαρίζω ένα λουλούδι, καλέ κυρία, δώσε μου λεφτά τώρα, τσιγγανάκια με φούστες να ξεσκονίζουν πλάκες, πόσο αγαπώ τα μαύρα μάτια, γκράφιτι με βλέφαρα αλμυρά, τι άλλο μπορεί να φτιάξει το χέρι σε μια πόλη που απόγεμα Κυριακής του Οκτώβρη ζέχνει. Μοναξιά και θλίψη. Όλη η Αθήνα ένα ποίημα της Γώγου. Σκληρός ρεαλισμός και βρωμόνερα να στάζουν από σωλήνες. Ποια καλτ ταινία θα σε δείξει όμορφη, αγάπη μου; Τις μέρες που κουράζομαι πολύ να βλέπω ετούτους τους τοίχους, που πέφτουν όλοι οι πίνακες στο κεφάλι μου και η ζωή μού μοιάζει θρύψαλα, θυμάμαι τα γέλια μας και ηρεμώ. Νιώθω κύματα να περνάνε διαδοχικά από πάνω μου. Να μου κλέβουν τα όνειρα, τα βραχιόλια μου, να μου σκίζουν τα ρούχα, μα εγώ να αντέχω. Γιατί απλά μπορώ και αντέχω. Ο πρώτος γαλλικός του φετινού χειμώνα, η υπερένταση που μ’ έβγαλε να ψάχνω κόκκινα λουστρίνια στην Ερμού, να βάφω τα νύχια μου βιολέτες, τα δώματα που βάφτηκαν άσπρα, να αντανακλά ο ήλιος πάνω να ξανοίγει η ψυχή, η Μονμάρτρη μού μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, το Beaubourg με τις πολύχρωμες κατασκευές να επιπλέουν στα σιντριβάνια και τα δαιδαλώδη μετρό του Παρισιού. Μέχρι τότε όμως μεθυσμένα τραγούδια, Κάλβου και Γκύζη, ανάποδοι θερμοσίφωνες, σοκολάτες με γεύση καραμέλα, εισπνοή-εκπνοή στα γυμναστήρια, δε θέλω σχέσεις καρκινώματα, θέλω κόκκινα λουστρίνια μπαρέτες και ενυδατική και να μου πεις πού στ΄ αλήθεια είσαι.