"If you tell me of all the pain you've had, I ll never smile again"

Ο εκτυπωτής ξερνάει ξεθωριασμένα χρώματα. Πόσο κουρασμένος πρέπει να ναι κάποιος για να βρίζει ένα μηχάνημα με τις ώρες; Σα να περιμένει να του ανταποδοθεί η βρισιά, να γίνει διάλογος, να σπάσει ο θυμός, αλλά ο άλλος με τύπους και savoir-vivre τού γυρνά και το άλλο μάγουλο. Μια επικονδυλίτιδα με τσιμπάει στον δεξί καρπό και αγκαλιάζω το μαξιλάρι με πόνο. Μου αρέσει που το τρέξιμο περιορίζει στο ελάχιστο τη γέννα σκέψεων και ερωτημάτων. Θέλω να πάψω να σκέφτομαι και να ναι το κεφάλι μου άδειο. Μηδέν μεγκαμπάιτ στο σύστημα. Μα τα πρωινά θυμάμαι πως πρέπει να γράψω κασέτες για το αμάξι. Κασέτες με road songs και με μια αύρα αέναου μυστηρίου να μπαγλαρώνει την οδηγό και το τιμόνι. Γιατί δεν είναι δυνατόν να βρίσκομαι στην εθνική ακούγοντας Αntony και Tim Buckley. Πλευρίζω επικίνδυνα τη διπλανή νταλίκα.

Χαζεύω μέρες απ' το μπαλκόνι του νυχτόσπιτου την απέναντι πολυκατοικία. Χτισμένη τη δεκαετία που γεννήθηκα, στάζει η σκόνη και ο χρόνος από πάνω της. Θα θελα να επισκεπτόμουν όλα τα διαμερίσματά της. Να καθόμουν στους καναπέδες, να πλανιόντουσαν γύρω από τους τοίχους οι μυρωδιές της κουζίνας, να χάζευα τα σεμεδάκια, τις κουρτίνες, φωτογραφίες από γάμους και βαφτίσια. Να άκουγα τους ανθρώπους όταν μιλάνε στο τηλέφωνο, όταν απλώνουν τα ρούχα, όταν τσακώνονται και κλαίνε. Μυρμήγκια κρυμμένα σε σπιρτόκουτα μου μοιάζουμε όλοι μας. Ήσυχη κι αόρατη εγώ σε μια γωνιά θα άφηνα να χωθούν στα μάτια μου οι ζωές των άλλων. Για λίγο. Να ξέφευγα από τα δικά μου τερτίπια επιβίωσης. Μα είμαι ευγνώμων για όλα που πέρασαν. «...με την τρέλα μου πορεύομαι, κάποτε με των άλλων την παράκρουση και τη δική μου τη σκοτοδίνη και τη φαντασίωση, έτσι που πέρασα, που με πέρασαν· πέρασαν όλα όμως για μένα», που γράφει κι ο Ελευθερίου. Πια δε με πειράζει που δε μιλάμε μετά απο τόσα φεγγάρια που ανεβοκατέβηκαν. Που δεν ξέρω πώς είσαι ετούτο το απόγεμα . Μου αρκεί να νιώθω εκείνα τα ρεύματα να ενώνονται και το νερό να παφλάζει στωικά και με μια υπόκωφη δύναμη κάτω από τη φλούδα της γης. Νιώθω τις ριπές άερα να μ' αγκαλιάζουν όταν με σκέφτεσαι. Είναι μαύρα ορυκτά τα αισθήματα που καίνε σαν τ’ αγγίζεις με χέρι γυμνό και λογική. Γι αυτό θα χουν και οι ψυχές τα στέκια τους για να συναντιούνται.

"I really think I'll be okay
they've taken a toll these latter days"

(σύνθεση: Eduardo Recife)