Το πάρτυ μασκέ ήταν κάτι παραπάνω από αποθέωση. Τέτοιο σοκ που ως και τα βεγγαλικά των 12 δεν θα 'λεγαν τίποτα μπρος στην ταραχή. Τι ντύθηκες; Ξένος. Μάλιστα. Αυτή είναι η νέα μόδα. Υποκρίνεσαι τον ξένο, σαν τον γνωστό-άγνωστο που μπορεί να τον βλεφάριασες σε ανύποπτο χρόνο κι απλά ύστερα από καιρό και θελήματα μοίρας, η φάτσα του κάτι σου λέει αλλά δεν ξέρεις τι. Όμορφα, έτσι; "...γινόμαστε πάλι ξένοι, όπως ξένοι είμασταν". Εισπνοή-εκπνοή και ψυχραιμία. Πιάσε μια κορδέλα από το γαϊτανάκι κι άρχισε τους γύρους. Έλα, αφού δε ντρέπεσαι. Άμα είναι να υποκριθείς, να το κάνεις καλά. Δε σε χαλάει που γω δεν έχω μάσκα να φορώ στο καρναβάλι ετούτο, έτσι; Τί μουρμουράς; Α, περίφημα! Θα υποκριθώ κι εγώ τον ξένο! Όμως, τα σε κοιτώ που κοιτάς για να δω αν κοιτάς που κοιτώ, δε μου ταιριάζουν. Κάπου με μπερδεύουν και χάνω το ρόλο μου. Να κάνω ότι δε σε ξέρω ή ότι δε σε βλέπω; Είναι λέει όπως όταν περνάς σαν να μην περνάς για να δεις αν κοιτώ που τάχα μου δήθεν δεν κοιτάς. Μα σα να με κούρασε το τόσο ψέμα και παραλλογισμός. Αποστασιοποιούμαι από την καμουφλαρισμένη ψυχραιμία με τον αμήχανο βηματισμό, που έκανε την ψυχή μου να σφίγγεται από λύπη. Κοίτα με, αντέχω. Γελάω. Εσύ χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω.Άντε στα σπίτια μας, λοιπόν. Το σόου τελείωσε. Σουξεδιάρικο το πάρτυ σας μα οι ανθρώποι που χουν στα χέρια αγκαλιές, κι όχι δρεπάνια, κρύβουν τέτοια γλύκα όση και τα τρίγωνα Πανοράματος. Και φυσικά τους προτιμούμε.
(φωτο: Tom Chambers)
7 σπόροι:
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007 4:52:00 μ.μ. είπε...
"Κοίτα με, αντέχω"...
πόσες φορές νομίζεις μπορεί κάποιος να το πει αυτό;;;
Κι έπειτα υπάρχει νομίζεις λόγος;;
Εξαιρετικό το κείμενό σου...
Αληθινό
καλή εβδομάδα να χεις
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007 11:12:00 μ.μ. είπε...
καθε μερα οι περισσοτεροι απο εμας "ξενοι" ντυνομαστε
ξενοι και "cool"
ισως περιμενουμε τον καρναβαλο για να ντυθουμε "ο πραγματικος εαυτος"
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007 11:52:00 μ.μ. είπε...
"ξέρεις τί έχω κάνει εγώ για σένα?"
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007 1:55:00 π.μ. είπε...
Τα θρύψαλα μιας μάσκας ποτέ δεν θα την ξαναφτιάξουν όπως ήταν.
Μη μου τη σπαζεις.
Μπορείς απλά να μου τη βγάλεις.
Ναι, υποκρίνομαι το γνωστό ξένο και θα κάνω τα γνωστά μου τερτίπια.
Ναι, σαν παιχνίδι, θα παίξω το ρόλο που έχει γραφτεί για μένα.
Το σενάριο το ίδιο, τα πρόσωπα τα ίδια, η σκηνοθεσία αλλάζει.
Η λύπη ίδια, το γέλιο ξένο, η αντοχή ως πότε;
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007 12:22:00 μ.μ. είπε...
#αλκυόνη, εσωτερική ανάγκη, μάλλον να ειπωθεί, να το ακούσει το εγώ, να πάρει τα πάνω του. Εξαιρετικά είναι τα τρίγωνα Πανοράματος.:)
#φιούζυ, τότε μάλλον γι αυτό έχω πρόβλημα προσαρμογής με τους μασκοφόρους, γι αυτό μάλλον δεν μου αρέσουν οι απόκριες. Τονίζουν την υποκρισία που τονίζειτην απάθεια. Αν αφορμή ψάχνουμε για να βγει ο πραγματικός μας εαυτός, τότε πάλι στα λόγια μένουμε.
#πολύβιε, αφόρητο. Δρεπάνι που πέφτει πάνω σου είναι αυτή η ερώτηση. Όπως και το σ' αγαπώ, που κρύβει μέσα του μιαν ερώτηση, μια διευθέτηση λογαριασμών:"μ' αγαπάς;"
#έλιξ,κανεις δεν προκειται να σου βγάλει τη μάσκα. Μόνος σου να χεις τα κότσια να τη βγάζεις. Επίσης, το παιχνίδι δεν είναι γραμμένο από άλλους για σένα, εσύ το γράφεις, εσύ κουνάς τα πιόνια σου.:)
at: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007 2:41:00 μ.μ. είπε...
είναι υπέροχα τα τρίγωνα Πανοράματος, απόκριες ίσως είναι οι μέρες που είμαστε αυτοί που είμαστε χωρίς τις μάσκες που φοράμε όλο τον χρόνο
at: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007 3:13:00 μ.μ. είπε...
every coin has two sides...
φιλί και με μια χαψιά το τρίγωνο:Ρ
Δημοσίευση σχολίου