Πολύ στεναχωριέμαι για τις πρώιμες αμυγδαλιές. Ποιος μπαγάσας τις ζήτησε σε γάμο, κι εκείνες στολιστήκαν; Δεν το ξέρουν πως θα τις κάψει η αγάπη τους στο πρώτο κρύο; Ματωμένος γάμος με ροζ ανθάκια να κατρακυλάνε στην άσφαλτο. Βουτάω στη Σαββατογεννημένη σε ελεύθερη πτώση. Ποιο αλεξίπτωτο θες να σε κρατήσει όταν σε περιμένει ένα τέτοιο στρώμα αλήθειας από κάτω; Και μπορεί η λέξη αλήθεια να χωράει τόση πολυσημία μέσα της, όσο και η λέξη έρωτας, μα κάπου πρέπει να συναντιέται ο υποκειμενισμός με τον σκληρό αντικειμενισμό του κόσμου. Κι εκείνη το κατάφερε. Είπες τίποτα; Η δύναμη είναι να μπορείς να ξεσηκώνεις τις λέξεις, να κάνεις το βήτα θήτα και το άλφα όμικρον. Να βγάζεις σωθικά και αίμα πάνω σε τρελές κούρσες γραφής. Κι όχι γιατί σε κυκλώνει μια μανία αποτύπωσης ιδεών με τον ναρκισσισμό να τρέχει απ' τα πατζάκια σου, αλλά γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Μικρή και ηλίθια αισθάνομαι. Με νύχια ξεφλουδισμένα και μάτια που ρουφάνε τις σελίδες της.Όλο λόγια και πόσο με βλάπτεις, έρωτά μου, αφού από όταν σε ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου...
Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις. Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς. Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία-Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα πιο πολύ φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή.
[...]
Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παρατά τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος...Δυο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μια, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα κι από το θάνατο. Πάνω από το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: "Μα πώς το παθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά."
υ.γ. 2 αυτό φεύγει για την κυρία που αγρυπνά.
υ.γ.3 Θα το κάψουμε κι απόψε μάγκες.
13 σπόροι:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 11:57:00 π.μ. είπε...
Μπουρλότο!
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 4:02:00 μ.μ. είπε...
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν οι ηρωίδες σου γλεντούν τη ζωή, θρηνούν για τα παθήματά τους ή τα κάνουν όλα μαζί ταυτόχρονα.
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 5:01:00 μ.μ. είπε...
Ταυτόχρονα, ταυτόχρονα! Τα καλύτερα κλαυσίγελα πουλάω...
αυτό για τα εύστοχα σχόλιά σου που με κολλάνε στον τοίχο.:)
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 5:04:00 μ.μ. είπε...
α! περιμένω την ιστορία, μη ξεχνιόμαστε!;)
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007 7:15:00 μ.μ. είπε...
μια η μαλβινα ηρθε καπακι και το ενα καλοκαιρι..εε ηρθε κι εδεσε..!!
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 11:24:00 π.μ. είπε...
Όταν μεγαλώσω θέλω να γράφω σαν εσένα. Μουτς!
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 12:51:00 μ.μ. είπε...
Αυτό με τις αμυγδαλιές με τσάκισε..
:(
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 2:19:00 μ.μ. είπε...
μου φαίνεται πως απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς ;)
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 6:52:00 μ.μ. είπε...
το σαββατογεννημενη ειναι απο τα αγαπημενα μου!
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007 9:47:00 μ.μ. είπε...
Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος.
χαχαχαχα
γαμάτο ρεεεε
καλή φάση
at: Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007 12:28:00 μ.μ. είπε...
#με το φεγγάρι, Το ένα Καλοκαίρι είναι λίγο πριν την Κάθετη Πτώση..
#0 comments, ανεβάστε τον πήχη σας πολύ πιο πάνω, σας περικαλώ!!;)
#Κορίτσι της συγγνώμης, κοριτσάκι είναι και η αμυγδαλιά. Πώς να μην ξεγελαστεί;
#Πνεύμα του δρόμου, ευχαριστω..
#fuzzy burlesque, και μένα νομίζω ότι θα γίνει.
#other, τραγική ειρωνιά είναι όλη η ζωή.
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 2:50:00 π.μ. είπε...
Η δύναμη είναι να μπορείς να ξεσηκώνεις τις λέξεις, να κάνεις το βήτα θήτα και το άλφα όμικρον. Να βγάζεις σωθικά και αίμα πάνω σε τρελές κούρσες γραφής.
...........
Και δύναμη είναι να μπορείς να σηκώνεις τα ψώνια της λαϊκής και, κουβαλώντας τα, να κάνεις την αναμονή μες στη βροχή στη στάση του λεωφορείου στάση απλής ζωής.
Τα λόγια, για μένα, δεν ζυγίζουν παραπάνω από μια σακούλα τομάτες βρισκόμενες σε στάδιο προϊούσης σήψης, αγορασμένες στο ξεπούλημα μετά τις δυο το μεσημέρι.
Λογάς είμαι κι εγώ και το ξέρω καλά.
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 2:33:00 μ.μ. είπε...
Δεν μπορώ να καταλάβω πού έγκειται η διαφωνία σου. Τα λόγια είναι σε πρώιμο στάδιο σήψης όταν παραμένουν λόγια. Όταν ακολουθούνται από πράξεις, τότε τα λόγια γίνονται διαμαντάκια. Δε νομίζω ότι λέω κάτι καινούργιο.
Και ναι σαφώς, η δύναμη που απαιτείται για να σηκώσεις τη σακούλα με τις τομάτες από τη λαϊκή είναι μεγαλύτερη από αυτή του να σηκώσεις το μολύβι. Αλλά κι αυτό πάλι δε λέει κάτι. Σκοπός του ανθρώπου είναι να "εξανθρωπίζεται".
Κι αυτό δεν γίνεται με λογάκια μέσα από μπλοκ και ημερολόγια, αλλά με πράξεις, με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου.
καλημέρα..
Δημοσίευση σχολίου