"... never questions that needed reply "

Η Αχιλλέως ντυμένη με λαμπιόνια, Πακιστανοί με ατέλειωτα ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα σ' αυτοκίνητα, προσπαθούν να πιάσουν ένα, μόνο ένα, βλέμμα που θα λαχταρά πλαστικούς Άγιους-Βασίληδες. Φευ.

Η Merchant με ρωτά σε ποια πλευρά είμαι. Σε ποιο δρόμο ανήκω. Σε ποιο δρόμο πάω. Μα η Αττική Οδός ήταν πάντα συνηφασμένη μέσα μου με ένα ροζ χρώμα κι αυτό δε μ' άρεσε. Δωσ' μου μπλε για να ανασάνω. Τρέχω και τρέχω. Μη πατάς την άσπρη γραμμή. Ποτέ μη πατήσεις την άσπρη γραμμή. Ούτε ανθρώπου, ούτε δρόμου, ούτε χρόνου. Τότε όλα θα εκραγούν. Εύφλεκτο αίμα. Mε αισθάνομαι. Kαι με φοβάμαι. Στα αεροδρόμια μού προκαλούν άγχος οι τόσοι λογότυποι γύρω μου. Λες και πρέπει να αποκωδικοποιήσω την κάθε καμπύλη. Αισθήματα σε λανθάνουσα κατάσταση. Αφίξεις- αναχωρήσεις. Πού πάω; Έχασα την έξοδο. Η μάνα μου με κόκκινα μάτια ανοίγει αγκαλιές να χωθεί η ξενιτιά. Σκορπίσαμε όλοι για να βρεθούμε βράδυ Πρωτοχρονιάς με φιλιά στα μάγουλα. Στην Κηφισίας με μπαγλαρώνουν μηχανάκια από δεξιά, μ' αποπροσανατολίζουν εξατμίσεις και ταρίφες. Μη μιλάς. Πρέπει να φτάσουμε. Στο τέρμα. Να τα ξοδέψουμε όλα. Βενζίνη, χάδια, λόγια, πράξεις, κι αυτό το αίσθημα αγάπης που τόσο πολύ το στολίζουμε για να το κρύψουμε στο τέλος. Ναι, ναι, όλα να τα ξοδέψουμε. Όλα. Εσύ, αν μπορείς, κάνε κι αλλιώς...

(φώτο: F. Νterryan)