"Carve my initials in an old dead tree"

(Jacek Gasiorowski)

Ξύλο μασίφ και χαλιά πηγμένα στα ακατάληπτα σχήματα, αχνίζουν κάμφορα κι αναμνήσεις. Αστόλιστο σπίτι, επέμενε η ρεαλίστρια για λαμπιόνια, άσε να επιστρέψουν πρώτα οι άσωτοι κι αυτοί που όλο φεύγουν. Μα εγώ είμαι που φεύγω. Θέλω ένα κεράκι να μυρίζει κανέλλα. Να το ανάβω κάθε απόγεμα, μαζί με τον καφέ, μικρή συντροφιά, θαμπές οι σκέψεις, αχνά χαμόγελα στον καθρέφτη. Δε με ταλαιπωρεί το τρέξιμο, τα χρονοδιαγράμματα τρομπάρουν τις αρτηρίες με άγχος, μα κι αυτό δε με τρομάζει. Είναι σαν να παίζεις σε πίστα του Σούπερ Μάριο, πηδάς πάνω σε μανιτάρια, σκαρφαλώνεις σε κινούμενες πλάκες, πέφτεις σε πηγάδια, καταπίνεις κέρματα, βγάζεις φτερά, γίνεσαι αόρατος και τρέχεις με τρελή ταχύτητα, κάποια στιγμή- δε μπορεί αλλιώς- θα ελευθερώσεις την πριγκίπισσα. Εκείνη ως ανταμοιβή θα σε κάνει σωματοφύλακά της.

Στις οριογραμμές των δρόμων ξεσκαρτάρω φύλλα, γόπες, φυλλάδια προσφορών και κάτι λόγια που έσκαγαν σα βεγγαλικά, μα τώρα αέρας κοπανιστός, δε μπορώ να καταλάβω γιατί το περίγραμμά τους συνεχίζει να καταλαμβάνει χώρο. Τώρα, κομμάτια περασμένης ζωής, κύλησε πια στο περιθώριο. Θα ξεθωριάσουν, fade in, fade out, θα βγάλει ρόδες η βροχή να τα σπρώξει στη θάλασσα.

Κατάλαβες τώρα πόσο αξίζουν τα κρύσταλλα όταν σπάνε;

I'm going away but I'm going to be back when
It's time to walk away and start over again.

...
Ξέρω πως είναι κάποιος
που με ψάχνει μέσα στο χέρι του νύχτα-μέρα,
και με βρίσκει, κάθε λεπτό, μες στα παπούτσια του.
Δεν ξέρει πως η νύχτα είναι θαμμένη
με σπιρούνια πίσω από την κουζίνα;

Ξέρω πως είναι κάποιος καμωμένος από τα μέλη μου,
που τον ολοκληρώνω όταν το ανάστημά μου
καλπάζει στο ακριβές του πετραδάκι.
Αγνοεί πως στο χρηματοκιβώτιό του
δε θα επιστρέψει νόμισμα που βγήκε απ' το πορτρέτο του;

Ξέρω τη μέρα,
αλλά μου έχει ξεφύγει ο ήλιος
ξέρω την παγκόσμια πράξη που έκανε το κρεβάτι του
με ξένο κουράγιο κι εκείνο το χλιαρό νερό,
που η φαινομενική συχνότητά του είναι ένα ορυχείο.
Είναι, ίσως, τόσο μικρός εκείνος ο άνθρωπος
που τον πατούν τα ίδια του τα πόδια;

Μια γάτα είναι το σύνορο ανάμεσα σ' εκείνον και σ' εμένα,
ακριβώς πλάι στο κύπελλό της με το νερό.
Τον βλέπω στις γωνίες, ανοίγει, κλείνει
το κουστούμι του, μάλλον μια ερωτηματική φοινικιά...
Τι άλλο μπορεί να κάμει παρά ν' αλλάξει κλάμα;

Αλλά με ψάχνει και με ψάχνει. Τι ιστορία!

Cesar Valleho