(Νεκταρία Γιαννουλάκου)Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου,
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
__
Ma quando vide la luna uscire da un nuvola...
τραγούδι: Σάκης Μπουλάς, απ' το Ζυγό, Δεκέμβρης 2006
2 σπόροι:
at: Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006 10:37:00 π.μ. είπε...
Δεν μπορώ να πώ ότιδήποτε για ένα ποιήμα του Σεφέρη.Μιλά το όνομα του απο μόνο του.
Μεγαλείο.
Χρόνια σου πολλά γεμάτα υγεία και χαρά
at: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006 9:50:00 μ.μ. είπε...
#φοίνιξ, αυτό το ποιήμα και η Φυγή είναι τα αγαπημένα μου από Γ.Σ.
Καλή χρονιά, με πολύ φαί, χαμόγελα, βόλτες κι αγκαλιές.
υ.γ....Επίσης να καταγγείλω ότι το κοινό του Ζυγού είναι πολύ θορυβώδες, ο χώρος απαίσιος-για τα κυβικά της Τάνιας πάντα-, και ο Μαχαιρίτσας παρακαλείται να αποχωρήσει οικιοθελώς απο το πρόγραμμα. Παραήταν ξενερουά.. αυτά!
Δημοσίευση σχολίου