Το τελευταίο φεγγάρι σωπαίνω πολύ. Οι δουλειές πολλές, φράζουν το στόμα και με γεμίζουν άγχος και ταχυπαλμίες. Η απομάκρυνση πάντα θα ομορφαίνει τα πράματα και η μεγέθυνση θα τα παραμορφώνει. Να βρεις τα σωστά μέτρα χρειάζεται. Εν ανάγκη δανείσου τη μεζούρα του μπαμπά σου. Σωστή απόσταση για τα πάντα. Για δουλειές, για ανθρώπους, για έρωτες, για λογάκια. Να στοχάζεσαι μακροπρόθεσμα και να πράττεις σήμερα. Κολλάω στη φράση του Λειβαδά. "Δε θα φύγω από δω αν δεν τα χάσω πρώτα όλα.". Όλα! Τ' ακούς; Μου θυμίζει λίγο το στίχο των Κατσιμιχαίων: "...και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω".Είναι πολύ δύσκολο να μη λυγίζεις, να μην ξεσκίζεται η ψυχολογία σου κάθε μέρα. Είναι δύσκολο να θες να αντέξεις. Να θες να τα δώσεις όλα και, κυρίως, να τα ρισκάρεις. Πάντα δυο τρεις μαλάκες θα σου λένε: "Φύγε, δε κάνεις για εδώ". Μα για το πείσμα και μόνο θα καρφώσω τα πέλματα στο δάπεδο, θα απλώσω τα χέρια, σαν τον Τιραμόλα, και θα αρχίσω να κάνω σβούρες χορεύοντας. Αύριο πάλι θα με μαζεύουν με τα κουταλάκια.
Τουλάχιστον να χουμε να λέμε δείχνοντας αδειανές, ροζέ παλάμες:
"Παίξαμε, κύριοι! Παίξαμε και χάσαμε."
(Αυτός ο τόπος μου είναι φίσκα στα ηθικά διδάγματα, σαν τα ποστ-ιτ στο ψυγείο: "από Δευτέρα δίαιτα!" Ναι, καλά...)
9 σπόροι:
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 15, 2006 12:30:00 π.μ. είπε...
"και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω"
@->--
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 15, 2006 1:44:00 μ.μ. είπε...
Σωστά...μικρούλη...
Αν κι εδώ πάμε να χτίσουμε καινούργιο αξίωμα: "Αντέχω, άρα υπάρχω."
Λουλούδι είναι αυτό ή χρειάζεται να συμπληρώσω τις παυλίτσες; Είμαι αρκετά κουρασμένη για το δεύτερο.
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 15, 2006 2:00:00 μ.μ. είπε...
δίκιο έχεις παπαρούνα, το να παίζει κανείς έχει σημασία κι ας χάσει. εξάλλου και η ζωή μας ένα παιχνίδι είναι, ένα παιχνίδι όπου δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. το μόνο που κάποιοι ζουν και κάποιοι άλλοι - οι περισσότεροι - απλά επιβιώνουν.
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 15, 2006 3:00:00 μ.μ. είπε...
χαμενοι ειμαστε ολοι,αλλοι περισσοτερο κι αλλοι λιγοτερο.Η ουσια ειναι να'σαι προνοητικος για να μη ταχασεις ολα νωρις...Οσο περισσοτερο αντεξεις σ'αυτο το παιχνιδι που λεγεται ζωη αυξανεται κι η ικανοποιηση λογω συμμετοχης.Βεβαια αυτο το τελευταιο με προβληματιζει λιγακι γιατι προυποθετει μαλλον,να εισαι παιχτης συντηρητικος και δεν ειμαι σιγουρος αν ειναι και το καλυτερο...
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 15, 2006 7:45:00 μ.μ. είπε...
άνθος βεβαιότατα
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 15, 2006 7:55:00 μ.μ. είπε...
"δυο παιχνίδια σε ζορίζουν, είναι ο θάνατος κι η αγάπη
παίξτα και τα δυο κι ας χάσεις, θα βγει η ήττα σου απάτη"
Νίκος Ξυδάκης, Μανώλης Ρασούλης
1987
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2006 12:38:00 π.μ. είπε...
#αδαή, μέσα στις γιορτές έπαιξα Ποκεμον Μονόπολυ...Η διαπίστωση, από όλους όμως!, ήταν πως ούτε να επιβιώσω δεν μπορούσα:Ρ
#nicola, κάπου λες ότι αυξάνεται η ικανοποίηση λόγω συμμετοχής. Είμαστε πολύ εγωιστικά καθάρματα για να αρκούμαστε μόνο στη συμμετοχή. Λυσσάμε για αναγνώριση. Ακόμα και για την αναγνώριση ότι εμείς τα χάσαμε όλα. (νομίζω πως έχω αρχίσει να γίνομαι μισάνθρωπος...)
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2006 2:12:00 π.μ. είπε...
αυτό το "από δευτέρα δίαιτα κάπου το έχω ξανακούσει"... ^^
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2006 12:42:00 π.μ. είπε...
βλέπω το γκρουπ θεραπυ καλά κρατεί..
ψυχίατρε, μη μου αγριεύεις...είμαι και φύση αντιδραστική...;ρ
Δημοσίευση σχολίου