Λαχταρώ λιγότερο εγωισμό γύρω μου,

κοιτάζει τώρα ο καθείς την πάρτη του. Και ξέρεις πως άμα αγαπάς πολύ τον όμορφο εαυτό σου, θα τα καταφέρεις. Θα εκτοπίσεις 5, θα κοροϊδέψεις 20, θα πεις σε 50 με μελωμένα μάτια ότι τους έχεις αναγκη, μα στο τέλος εσύ θα βγεις ο κερδισμένος. Θα ξεζουμίσεις για να ανέβεις. Θα κλαφτείς για να σε λυπηθούν. Ύστερα θα δώσεις κλωτσιές και θα ανατινάξεις τη γέφυρα. Κανένας σύνδεσμος, καμία θύμηση, κανένα ενδεικτικό στοιχείο πως ήσουν εσύ ο φονιάς. Και μες στους πολλούς "αθώους", θα ανεβαίνεις και συ. Και όλο θα ανεβαίνεις. Και μαγκιά σου που θα τα καταφέρεις. Οι καινούργιοι δε θα σκαλίζουν περασμένες εφημερίδες και τους φακέλους σου. Θα σου ανοίγουν πόρτες και θα στρώνουν τα χαλιά. Ενθουσιασμένοι με φούξια, ντροπαλά μάγουλα θα μουρμουρίζουν: "Τιμή μας που μας επισκεφτήκατε!". Κι εσύ, σα γάλος, θα φουσκώνεις από μέσα σου, ενώ με ταπεινά χείλη θα προφέρεις: "Δεν είναι τίποτα σημαντικό, χαρά μου." Ψεύτη... Πάλι κάτι θες. Είτε λέγεται παρηγοριά, είτε λέγεται χάδια είτε το αποκαλείς εσύ αγάπη. Μα δε το ξέρεις, καλό μου, πως η αγάπη που φοριέται με λασπωμένα παπούτσια μετουσιώνεται σε λύπη, έπεται ο θυμός και τέλος το μίσος; Αλυσιδωτή αντίδραση. Αλλά χαλάλι σου. Κατέχεις άριστες τεχνικές κι άπενεχοποιημένος θα μπουκάρεις σε άλλα σπίτια. Το μότο σου: "Η ζωή είναι σκληρή, ας τους ξυπνήσει κάποιος!". Κι όταν θα βρεθεί ένας άλλος με τα κιλά εγωπάθειας πάνω του,εσύ θα τον λατρέψεις. Θα θες να του μοιάσεις. Θα σε αγκαλιάζει, θα τρέμεις. Θα σου γελά, θα λάμπεις. Θα σου ψυθιρίζει ταπεινά: "Είμαι τόσο ασήμαντος και με τιμάει η αγάπη σου", κι εσύ όλο το βράδυ θα γράφεις τις προτάσεις του στο τζάμι. Κι όταν σου κλέψει όλα τα μετάλλεια, λεηλατήσει τα συρτάρια σου και φύγει, θα ουρλιάζεις κάτωχρος απ' το μπαλκόνι: "Κάθαρμα!". Πού να θυμάσαι, κάθαρμα, πώς φέρθηκες εσύ...
(θα σαι μεγάλος μάγκας τώρα, αν αντικαταστήσεις το "εσύ" με το "εγώ"...)