"παραθυράκι η ζωή χωρίς μια θέα"

Οι δουλειές τρέχουν, κυλάνε στην Κηφισσίας, και προσπερνάνε δίχως να με περιμένουν. Είναι απορίας άξιον πώς τα καταφέρνω πάντα κι ο έρωτας μού τρώει τα χρόνια και απορροφά τις σκέψεις... Καμία διάθεση να πιάσω τα πινέλα και τα κάρβουνα.
Θέλω να βγάλουμε όλες τις μέρες των Χριστουγέννων στα σινεμά και να χωθούμε στο Blue παρέα με τις αφίσες των Doors και τις περίεργες φατσούλες κι έξω να χιονίζει. "Μια ζεστή σοκολάτα με σαντιγύ παρακαλώ!".
Κι όλο θυμάμαι τους στίχους που έκαναν τη Νικολακοπούλου να δείξει τα δόντια της: "Τον άνθρωπο που τον λυγάς και σ' αφήνει,
σαν άνθρωπο ετούτη η γύμνια τον ντύνει
α, ρε καρδιά."
Οι ρόδες των τρένων τρίζουν στις ράγες του Σταθμού Λαρίσης. Εικόνες σταματημένες στη δεκαετία του 50. Φωνές, τσιγάρα, βαλίτσες, περιστέρια να ψάχνουν για σουσάμια, κι ένα ματάκι να δακρύζει που κάποιον αποχαιρετά. "Το τρένο για Θεσσαλονίκη-Αλεξανδρούπολη αναχωρεί σε δέκα λεπτά." Τί λες; Προλαβαίνουμε;
Για τη γιορτή του Αγίου-Νικολάου μού φέρανε ένα όμορφο ξύλινο αλογάκι με σκαλιστά λουλουδάκια. Άμα το κουρδίσεις, βγάζει μια τόσο γλυκειά και γνώριμη μελωδία που θες,δε θες σε κάνει να νοσταλγείς τις εποχές που κοιμόσουν κάτω απ' το δέντρο με τη χρυσόσκονη και τις μπάλες προσμένοντας το τροχόσπιτο της Barbie...
Θέλω να βρω το χρόνο να κλειστώ στο δωμάτιο και να χαζεύω το αλογάκι μου.
Από ποιο καρουζέλ άραγε να ξέφυγε;