"...sont les mots qui vont tres bien ensemble"

Τα σκαθάρια κάτι φωνάζουν σε μια Μισέλ. Προσπαθώ να συνηθίσω στο νέο κεφάλι. Το κουρεμένο. Μα όλο τούφες πέφτουν και μπλέκονται με τις βλεφαρίδες.
Το πολύχρωμο κομμωτήριο ήταν τίγκα από γυναίκες γύρω στα 25.
Ψαλίδια, σεσουάρ, τσάντες, παλτά, αρώματα, βραχιόλια, σαμπουάν, περιοδικά, καραμέλες ούζο (;), καθρέφτες, πολλοί καθρέφτες κι εγώ αποροφημένη στο fashion channel.
Η κομμώτρια έρχεται.
"Λοιπόν, τι θα κάνουμε;"
"Μωρέ, με βόλεψε το προηγούμενο κούρεμα. Είναι και έτσι σπαστά τα μαλλιά, καλύτερο είναι το φουλάρισμα."
Η κομμώτρια με την πρασινωπή χρυσόσκονη με κοιτάζει αυστηρά μέσα από τρεις καθρέφτες.
"Δεν είναι φουλάρισμα! Φιλάρισμα είναι. Μη το πεις και πουθενά παραέξω και δε σε καταλάβουν. Τι είδους φιλάρισμα είχαμε κάνει;"
"Πού να θυμάμαι!"
Κοιτά λίγο βαριεστημένα τα βρεγμένα μαλλιά.
"Εσκάντα μήπως;"
"Ναι, μπράβο! Έχω σχεδόν ένα χρόνο να ρθω και ..."
Η κομμώτρια φουντώνει έξαλλη! Γουρλώνει τα μάτια και οι καθρέφτες μού φαίνονται μια ατελείωτη πρασινωπή χρυσόσκονη.
"Ένα χρόνο;;; Τι έκανες; Δεν κάνει καλό για το μαλλί! Πρέπει να έρχεσαι τουλάχιστον κάθε 2 μήνες. Άσε που θα σου αλλάζει και τη διάθεση...Μα καλά δε θες να αισθάνεσαι ανανεωμένη;"
"Μα αφού με είχε βολέψει..."
Η κομμώτρια δεν ακούει τίποτα.
Ο ψαλιδοχέρης στη νέα του έκδοση. Πορωμένος και πασπαλισμένος με πρασινωπή χρυσόσκονη.
Σε 5 λεπτά όλες οι μπούκλες στο ροζ πάτωμα. Τόσος κόπος, τόσα μυστικά κι ένα ψαλίδι τα πετσόκοψε.
"Λοιπόν; Πως σου φαίνεται;"
"..."