"άγνωστο ρήμα η νύχτα"

Θέλω η ζωή να τρέχει, να κυλά, να μην σκαλώνει. Θέλω να ανέβουμε σ' ένα πατίνι και να αρχίσουμε να τρέχουμε, να πέφτουμε, να γεμίζουν τα δόντια αίματα, μα μεις πάλι να ανεβαίνουμε και να τρέχουμε. Να τρέχουμε για να προλάβουμε. Να ζήσουμε. Να τρέχουμε και να θαυμάζουμε κι ας έχουμε γόνατα σκισμένα. Να περνάμε μες απ'τα περβόλια της Μόρφου και να γελάμε, να δείχνουμε ομορφιές: "κοίτα εκείνο το πλατάνι!". Να μας μαστιγώνει το χιόνι, μα μεις να τρέχουμε. Στη κατηφόρα να πιανόμαστε απ' τα χέρια ενστικτωδώς μην κουτρουβαλιαστούμε, και στην ανηφόρα να τραγουδάμε για να χωράνε και οι οδύνες κάπου. Δε θέλω να χάνουμε τη πίστη μας. Να πιστεύουμε-όχι να ελπίζουμε- υπάρχει πάντα ένας δρομίσκος που οδηγεί στη θάλασσα. Να τρέχουμε. Με μια ανάσα. Όχι να βιαζόμαστε. Μόνο να τρέχουμε. Το πιο αργό δεν το αντέχω τώρα. Αν περπατάμε θα αρχίσουμε πάλι να σκεφτόμαστε, να κολλυσιεργούμε, να αδρανοποιούμαστε και τότε με ξενερωτικές εξισώσεις θα μου αποδείξεις πως όχι μόνο θάλασσα δεν υπάρχει, αλλά ούτε καν εμείς. Θέλω να τρέξουμε. Θέλω να γελάσουμε. Να ξεκαρδιστούμε. Να είμαστε αυθορμήτως άνθρωποι.

Τώρα, εσύ μαρσάρεις χαμογελαστός κάπου στην εθνική για Λάρισα και γω σταματώ κάθε λίγο και λιγάκι. Όχι για να ξαποστάσω, αλλά για να κάνω ένα βήμα πίσω, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα. Τόσα που συνήθισα και βγήκα Αλεξάνδρεια.
Ας είναι κι έτσι.