Η Τάνια τρέμει: "υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια" . Λοιπόν, μάθε το επιτέλους πώς όλοι μας γινόμαστε κομμάτια. Είτε δυο είτε χίλια δυο δεν έχει καμία σημασία. Άρα, μη γίνεσαι εγωκεντρικός μεταξοσκώληκας. Εσυ θα σέρνεσαι μέσα σε χαλασμένα κουκούλια. Οι πεταλούδες σκαλίζουν τα φτερά τους με πόνο κι επιμονή. Μοναδικός σκοπός : το κάλλος. Με δικό τους τσαμπουκά, και δυο τρία χαμόγελα αποτυπωμένα στα τοιχώματα της μνήμης, θα πάρουν σέλοτεϊπ για να κολλήσουν την κορνίζα τους και τα τσαλακωμένα ραντάρ τους. Αισιόδοξο μηνυματάκι για απόψε, έτσι;
Έχω σκοντάψει πολλάκις στη ζωή μου, όπως όλοι μας. Έχω κάνει απίστευτα λάθη, όπως όλοι μας. Χρόνια και χρόνια γύρναγα στα μέσα μου, ψηλαφούσα και μέτραγα τις αρτηρίες μου. Πάλευα να βρω τι στο καλό συμβαίνει και δυσκολεύομαι τόσο να προσαρμοστώ σε κάποιες καταστάσεις που με χτυπούσαν κατακούτελα. Όπως όλοι μας, βέβαια. Κάθε φορά μ' έβρισκα να θρονιάζομαι στα μάρμαρα, στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας κάπου στην Αθήνα, να κοιτώ το φεγγάρι, τις κεραίες, τον παππού απέναντι και να αρχίζω επί ματαίω τις γεωμετρίες. Να μπορέσω να βρω τι είναι αυτό που με δυσανασχετεί και να τ' αλλάξω. Όπως όλοι μας. Βρήκα λίγους φίλους να αρέσκονται πραγματικά στον απαίσιο γραφικό μου χαρακτήρα, και έτσι τα χρόνια περνούν. Δε κλαίω τόσο συχνά. Τα αφήνω να μαζεύονται και όταν ξεχειλίσει η κανάτα από ασήμαντες αφορμές, σπαρταρώ σαν ηλίθιο ψάρι που δεν αντιλήφθηκε ακόμα πως βρέθηκε μέσα στο καφάσι του ψαρά. Όπως όλοι μας. Δεν είμαι δυνατός άνθρωπος. Ούτε έχω τη λύση στο πουγκί μου. Μα συνεχίζω να προχωράω κι ας καταλήξω ένα τίποτα. Όπως όλοι μας.
Γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή, ανθρωπάκι μου!
υ.γ. Τελικά, είδα το ψέμα σου κι αηδίασα. Φτηνή περσόνα μ' ακριβά φτιασιδωμένα προσωπεία.
Τώρα τέλος.
8 σπόροι:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005 2:13:00 π.μ. είπε...
Θα΄ρθουνε,θα΄ρθουνε.
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005 9:49:00 π.μ. είπε...
tha simfwnisw me ti scorpina. to keimeno auto leei polla kai gia mena. kai na me sigxwreis gia ta greeklish alla distixws den exw alli epilogi
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005 3:18:00 μ.μ. είπε...
Πολύ δυνατό κείμενο. Πάρα πολύ.
Eγώ πέρασα να πω ένα "ευχαριστώ". Όπως όλοι μας. ;-)
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005 4:46:00 μ.μ. είπε...
Γιατί πρέπει να αγωνιστούμε σε αυτή την κοινωνία να παραμείνουμε άνθρωποι.
Όλοι μας.
Γιατί πρέπει να παραμείνουμε γνήσιοι.
Γιατί κάθε μέρα είμαστε «καινούριοι» και τόσο «παλιοί» ταυτόχρονα.
Γιατί αν ξεχάσουμε να πονάμε, να γελάμε, να σκεφτόμαστε, να ονειροπολούμε, να κλαίμε, να μουρμουράμε, να σιγοτραγουδάμε, να χοροπηδάμε, να παρατηρούμε, να οργιζόμαστε, να φωνάζουμε, να διορθώνουμε, να σερνόμαστε, να χανόμαστε?να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια.
Ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχουμε. Ή ήμαστε απλά «αποστειρωμένοι», συμβιβασμένοι, κρυμμένοι πίσω από το φόβο των «έντονων» συναισθημάτων μας.
Απ’ την άλλη μπορεί να κάνω και λάθος.
Μου δίνεις οξυγόνο με την ανάσα σου? καιρό τώρα.
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 10, 2005 10:31:00 π.μ. είπε...
Δε ξέρω τί να πω...
Να στε καλά.
Νομίζω ότι όλοι μέσα μας έχουμε την ίδια απάντηση. Να προχωράμε και να προχωράμε...
Τα λεγε και ο Περίδης σ' ένα του τραγούδι: "εφτά φορές να πεύτεις, να σηκώνεσαι οκτώ"
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 10, 2005 9:12:00 μ.μ. είπε...
Θέλουμε και τις αναλίσκουν...
Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση, αγαπητέ.:)
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2005 12:08:00 π.μ. είπε...
Καταλαβαίνω τί θες να πεις, και συμφωνώ. Απλά στην προκειμένη, περί πολύτιμων στιγμών, ευθυνόμαστε και μεις κατά ένα σημαντικό μέρος που παρασυρόμαστε. Άσε που και οι "πολύτιμες στιγμές" είναι κάτι πολύ σχετικό. Κάθε τί στη ζωή είναι εμπειρία/γνώση για το μέλλον και συνεπώς πολύτιμο...:)
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2005 1:54:00 μ.μ. είπε...
grafeis toso omorfa
alithina
metaksoskolikas eisai
petalouda pano s ena sinnefo
kapote alpizo na se gnoriso
:)
Δημοσίευση σχολίου